President Bill Clinton - new style of foreign policy

Olbrzymim problemem polityki zagranicznej USA na początku lat 90-tych stał się stosunek do dotychczasowego przeciwnika. Kolejnym problemem rodzącym się w ostatniej dekadzie XX wieku był międzynarodowy terroryzm. Stany Zjednoczone musiały zreorganizować swoja politykę wobec rozszerzającej się powoli Unii Europejskiej oraz rodzących się potęg w Azji-Japonii i Chin. W przeciwieństwie do Busha, Clinton postrzegał sprawy zagraniczne jako kontynuację wewnętrznych za pomocą odmiennych środków. Podejście takie miało wpływ na sposób podejmowania za jego prezydentury decyzji w sprawach polityki zagranicznej i dobór współpracowników. Niewątpliwie najważniejszym osiągnięciem Billa Clintona było stworzenie atmosfery do rozszerzenia NATO. Co więcej, amerykański przywódca uczynił to przy aprobacie Rosji. Clinton prowadził dwutorową politykę, której celem było zarówno zacieśnienie stosunków z Rosją, jak i rozszerzenie NATO. W końcu 1996 roku, w przededniu wyborów prezydenckich, Clinton ogłosił publicznie, że Stany Zjednoczone mają obowiązek rozszerzenia NATO, a po jego reelekcji działania w tej sprawie nabrały rozmachu. W Irlandii Północnej niezgoda określała istniejące stosunki pomiędzy mieszkańcami. W samej Wielkiej Brytanii kwestia północnoirlandzka wywoływała mieszane odczucia i reakcje. Zanim jeszcze Bill Clinton został wybrany na prezydenta, jako gubernator Arkansas zobowiązał się wpisać problem północno irlandzki na swoja listę działań. Na zachodniej półkuli ostatecznie utworzona została strefa wolnego handlu–NAFTA. Gdy Bill Clinton objął stanowisko prezydenta nie bardzo wiedział jak podejść do sytuacji na Bałkanach. 21 listopada 1995 roku prezydenci Bośni, Chorwacji i Serbii zawarli porozumienie pokojowe, kończące wojnę w Bośni. Kraj miał pozostać jednym państwem złożonym z dwóch części: Federacji Muzułmańsko-Chorwackiej oraz Republiki Serbskiej. Rozmowy pokojowe pomiedzy Izraelem i Palestyńczykami trwaly juz od konca 1991 roku natomiast dopiero pod koniec sierpnia 1993 r., otworzyły się możliwości zawarcia porozumienia pomiędzy dwiema głównymi stronami konfliktu: Izraelem i Organizacją Wyzwolenia Palestyny. W następstwie długotrwałych, trudnych, dwustronnych tajnych negocjacji którym patronował norweski minister spraw zagranicznych Jurgen Horst, 10 września nastąpiło wzajemne uznanie się Izraela i OWP. Przy wydatnym wsparciu dyplomacji USA, Rosji i Egiptu dnia 4 maja 1994 r. nastąpiło uroczyste podpisanie w Kairze układu o ograniczonej autonomii palestyńskiej w Strefie Gazy i Jerychu. Wkrótce tereny te opuściły oddziały izraelskie i jeszcze w ciągu maja 1994 r. strefy przeszły pod zarząd palestyński. Niniejsza praca ma na celu pokazanie wyjątkowej i oryginalnej polityki Billa Clintona w wyjątkowych i nowych czasach. Chciałem pokazać na podstawie wybranych zagadnień jak elastyczne było to podejście i jak dojrzałe, mimo braku odpowiedniego doświadczenia nowego prezydenta. Swoją ideologię prowadzenia polityki międzynarodowej dobitnie określił Clinton podczas przemówienia na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku, 27 września 1993 r.: W nowej epoce zagrożeń i szans naszym głównym celem powinno być rozszerzenie i umocnienie wspólnoty demokratycznych państw o gospodarce rynkowej. W powyższej pracy przedstawiłem wybrane i wyraziste elementy polityki międzynarodowej dwóch kadencji Billa Clintona. Nadspodziewanie dobrze wypadał bilans bardzo pragmatycznej polityki zagranicznej, w zakresie której wydatnie wspierał go sekretarz stanu Warren Christopher. Musimy jednak pamiętać iż bohater niniejszej pracy znalazł się w bardzo specyficznej sytuacji geopolitycznej końca XX wieku. Z jednej strony, wewnątrz kraju musiał zmagać się z opozycją w Kongresie. Rosnące znaczenie mediów doprowadzidoprowadziło do rozgrzebania jego sytuacji rodzinnej i życia prywatnego.

The purpose of this tesis is to show the new style of foreign policy president Clinton showed during his 8 year presidential cadency. The tesis is written in polish and the total summary is written in polish as well.