Komunikowanie terroryzmu i budowanie Europy w Eurojuście i Europolu: zbadanie procesów sekurytyzacji opartych na systemach w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości UE.

Teoria sekurytyzacyjna skupia się na aktorach, którzy kontekstualnie i retorycznie konstruują zagrożenia oraz wykorzystują je do przekonania "sekurytyzującej widowni" do wdrożenia ponadstandardowych środków bezpieczeństwa. Niniejsza praca argumentuje, że UE jako aktor bezpieczeństwa międzynarodowego od 2001 roku, opiera się na organach przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, by promować rozwój europejskiej kultury bezpieczeństwa poprzez sekurytyzację islamskiego ekstremizmu. Wykorzystując Eurojust i Europol jako studium przypadku, niniejsza praca wskazuje jak różne organy unijne odgrywają rolę aktorów sekurytyzacyjnych wykorzystując kontest zamachów terrorystycznych i ewolucji Unii z instytucji ekonomicznej do wspólnoty bezpieczeństwa. W pracy wykorzystana została teoria sekurytyzacyjna oparta o systemową sekurytyzację (system-based securitisation), która uwzględnia strukturę siły Unii Europejskiej, różnorodność aktorów sekurytyzacyjnych oraz okresy wzmożonego wykorzystania retoryki bezpieczeństwa, rozumiane jako "okna dla sekurytyzacji".

At the heart of securitisation theory are securitising actors, who, using the context of a security incident, rhetorically construct a threat as a means of swaying an “empowering audience” into passing normally controversial measures. This paper argues that the EU, as it has emerged as a security actor since 2001, has relied on organs of its area of freedom, security and justice to promote a deepening of European security culture through the securitisation of Islamist inspired violent extremism. Using Eurojust and Europol as a case study, this paper shows how the EU’s various bodies play the role of securitising actor, using the context of terrorist attacks to slowly shift the identity of the EU from that of an economic union to that of a security union. Innovating securitisation theory to account for the complexity of the EU’s power-structure,  this paper proposes the existence of a system-based securitisation that relies on a variety of securitising actors and periods of heightened security rhetoric, characterised as windows of securitisation.