Wpływ kanclerza Gerharda Schrödera na niemiecką politykę zagraniczną i bezpieczeństwa - ciągłość czy zmiana?

Influence of the Federal Chancellor Gerhard Schröder on the German foreign and security policy - continuity or change?

W roku 1998 nowa koalicja została wybrana do objęcia urzędu: Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (SPD) oraz Związek 90/Zieloni. Podczas kadencji tego czerwono-zielonego rządu z kanclerzem Gerhardem Schröderem na czele, niemieccy żołnierze po raz pierwszy od wydarzeń Drugiej Wojny Światowej brali udział w wojnie. W roku 1999 interwencja w Kosowie stanowiła punkt zwrotny niemieckiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rzucając swój cień na cala kadencje Schrödera. Po atakach terrorystycznych z 11 września Republika Federalna Niemiec ogłosiła swój udział w amerykańskiej koalicji antyterrorystycznej oraz przystąpiła do drugiej operacji w Afghanistanie. Te istotne zmiany, a mianowicie gotowość do użycia siły militarnej, były postrzegane jako proces "normalizacji" niemieckiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Gerhard Schröder wielokrotnie podkreślał, iż zjednoczone Niemcy muszą sprostać nowej pozycji w międzynarodowym środowisku oraz swoim obowiązkom sojuszniczym.Podczas kryzysu w Iraku Schröder wspierany przez ogół opinii publicznej, powrócił do tradycyjnego niemieckiego antywojennego nastawienia. Kanclerz odmówił wsparcia USA, w tak bezpośredni sposób jak żaden inny niemiecki przedstawiciel państwa przed nim. Nowe trendy w polityce bezpieczeństwa były w opozycji do ciągłości w dziedzinie polityki europejskiej, w której czerwono-zielony rząd wykazał swoje zaangażowanie w proces integracji europejskiej. Również stosunki niemiecko-rosyjskie układały się pomyślnie, miedzy innymi na poziomie osobistym między czołowymi politykami, tj. Schröderem i Putinem. Podsumowując można stwierdzić, że wpływ socjaldemokratycznego kanclerza na politykę zagraniczną i bezpieczeństwo oscylował między ciągłością, a zmianą.

In 1998 a new coalition was elected into office: The Social Democratic Party of Germany (SPD) and the Bündnis 90/Green Party. During the term of the red-green Federal Government with chancellor Gerhard Schröder at its head, German soldiers were sent into war for the first time since the World War Two. In 1999 the intervention in Kosovo marked a turning point in German foreign and security policy and cast its shadow over the entire term of Schröder. After the terrorist attacks of 09/11 the Federal Republic of Germany expressed its participation in the U.S. anti-terrorism coalition, and another operation in Afghanistan followed. These striking changes, i.e. the willingness to use military force, were regarded as a process of "normalization" of German foreign and security policy. As Gerhard Schröder repeatedly stressed, the reunified Germany had to meet its new position in the international environment as well as its alliance obligations. During the Iraq crisis Schröder returned to a traditional German anti-war attitude, supported by the general public opinion. The Chancellor refused to give the U.S. allegiance, in such a direct manner like no other German Head of State before. The new security trends were opposed by a high degree of continuity in the field of European policy, in which the federal government proved its commitment to the European integration process. Also, the German-Russian relations were characterized as successful, among other things on a personal level between the two top politicians Schröder and Putin. In summary the foreign and security policy influences of the social democratic chancellor oscillated between continuity and change.

1998 wurde eine neue Koalition zusammen ins Amt gewählt: Die Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD) mit dem Bündnis 90/Die Grünen. In der Amtszeit dieser rot-grünen Bundesregierung mit Bundeskanzler Gerhard Schröder an der Spitze haben deutsche Soldaten zum ersten Mal seit den Geschehnissen des Zweiten Weltkrieges wieder gekämpft. Im Jahre 1999 markierte die Intervention im Kosovo einen Wendepunkt deutscher Außen- und Sicherheitspolitik, und warf ihren Schatten über die gesamte Amtszeit Schröders. Nach den terroristischen Anschlägen vom 11. September erklärte die Bundesrepublik ihre Teilnahme an der von den USA initiierten Antiterror-Koalition, und es folgte ein weiterer Einsatz in Afghanistan. Diese markanten Veränderungen, sprich die Bereitschaft zur Anwendung militärischer Gewalt, wurden als Prozess der „Normalisierung“ deutscher Außen- und Sicherheitspolitik aufgefasst. Wie Gerhard Schröder wiederholt betonte, musste das wiedervereinte Deutschland seiner neuen Position im internationalen Umfeld sowie seinen Bündnisverpflichtungen gerecht werden. Während der Irakkrise fand Schröder wieder zur traditionellen deutschen Anti-Kriegshaltung zurück, unterstützt durch die breite öffentliche Meinung. Der Bundeskanzler kündigte den USA die Gefolgschaft, auf eine so direkte Art und Weise wie noch kein deutsches Staatsoberhaupt zuvor. Den neuartigen sicherheitpolitischen Tendenzen stand eine hohe Kontinuität im Bereich der Europapolitik entgegen, in dem die rot-grüne Bundesregierung ihr Engagement für den europäischen Integrationsprozess unter Beweis stellte. Ebenfalls die deutsch-russischen Beziehungen gestalteten sich weiterhin gelungen, unter anderem auf persönlicher Ebene zwischen den beiden Spitzenpolitikern Schröder und Putin. Zusammenfassend kann festgehalten werden, dass die außen- und sicherheitspolitischen Einflüsse des sozialdemokratischen Bundeskanzlers zwischen Kontinuität und Wandel oszillierten.