Neurobiological aspects of psilocybin and its effects and application and effectivness in the treatment of mental disorders

Psylocybina jest alkaloidem tryptaminowym, który naturalnie występuje w grzybach z rodzaju Psilocybe. Są to powszechnie znane grzyby halucynogenne, które stosowane były przez ludzi już od tysięcy lat w celu wywoływania odmiennych stanów świadomości. Używane były między innymi przez Majów i Azteków podczas duchowych rytuałów religijnych. Wierzono, że przyjmowanie grzybów halucynogennych umożliwi osiąganie stanów mistycznych. Najnowsza historia psylocybiny jest dość burzliwa, gdyż przez około 40 lat, wszelkie badania z nią związane musiały zostać przerwane. Ma to związek z faktem, że w latach 60. XX wieku została ona zaklasyfikowana jako substancja z brakiem zastosowań medycznych (i tak sklasyfikowana pozostaje do dziś). Jednakże w ostatnich latach, badania nad substancjami psychodelicznymi, w tym psylocybiną, zaczęły się cieszyć ogromną popularnością, a ich wyniki zaprzeczają tezie, która mówi, że psylocybina nie posiada żadnych zastosowań medycznych. Celem mojej pracy jest dokonanie przeglądu prac naukowych dotyczących terapii z wykorzystaniem psylocybiny i na ich podstawie stwierdzenie, czy cechuje się ona skutecznością w ich leczeniu. Między innymi opisuję jej pozytywne rezultaty w leczeniu zaburzeń depresyjnych. Psylocybina jest również narzędziem, które przybliża nas do szerszego poznania neurobiologicznych podstaw chorób psychicznych np. schizofrenii czy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Działanie psylocybiny (a dokładniej jej aktywnego metabolitu – psylocyny) jest związane przede wszystkim z serotoninowymi receptorami 5-HT. Psylocyna jest ich nieselektywnym agonistą. To one są odpowiedzialne za charakterystyczne halucynogenne efekty działania substancji. Oprócz tego pośrednio promują neuroplastyczność mózgu między innymi w korze przedczołowej poprzez aktywację receptorów mGlu2. Efekty działania psylocybiny takie jak zwiększony wgląd w siebie, czy podwyższona empatia mogą być jednym z powodów, dzięki którym terapia psylocybinowa osiąga pozytywne efekty w czasie leczenia. W ostatnich latach w USA został jej nadany status „terapii przełomowej”.

Psilocybin is a tryptamine alkaloid that occurs naturally in Psilocybe mushrooms. These are well-known hallucinogenic mushrooms that have been used by humans for thousands of years to induce altered states of consciousness. They were used by the Mayans and Aztecs during spiritual-religious rituals. It was believed that by taking hallucinogenic mushrooms it would be possible to achieve mystical states. The recent history of psilocybin is quite turbulent, as for approximately 40 years all research related to it had to be discontinued. This is because in the 1960s it was classified as a substance with no medical use (and remains that way to this day). In recent years, however, research on psychedelic substances, including psilocybin, has gained immense popularity, and their results contradict the claim that psilocybin has no medical uses. The aim of my work is to review the scientific work of psilocybin therapy and to determine whether it is effective in treating them. I describe its positive results in the treatment of depressive disorders. Psilocybin is also a tool that brings us closer to a broader understanding of the neurobiological basis of mental illness, for example schizophrenia or obsessive-compulsive disorder. The action of psilocybin (or more specifically its active metabolite, psilocin) is primarily related to the serotonin 5-HT receptors. Psilocin is their non- selective agonist. They are responsible for the characteristic hallucinogenic effects of substances. In addition, they indirectly promote brain neuroplasticity, inter alia, in the prefrontal cortex by activating mGlu2 receptors. Psilocybin's effects such as increased self-insight and increased empathy may be one of the reasons why psilocybin therapy achieves positive effects during treatment. In recent years, it has been granted the status of a "breakthrough therapy" in the USA.