Text and body-on-stage in postdramatic theatre: "(A)Pollonia" by K. Warlikowski, "Persona. Marilyn" by K. Lupa and "Turandot" by P. Passini

Praca jest analizą trzech spektakli teatralnych, których premiery odbyły się w 2009 roku: „(A)Pollonii” Krzysztofa Warlikowskiego z Teatru Nowego w Warszawie, „Persony. Marilyn” Krystiana Lupy z Teatru Dramatycznego w Warszawie i „Turandot” Pawła Passiniego powstałej jako koprodukcja neTTheatre i Grupy Coincidentia. Głównym problemem artykułu jest koncepcja ciała scenicznego, które jest integralnym medium zdolnym do przekazywania treści. Na ciało sceniczne składają się komponenty takie jak: biografia postaci, o której opowiada spektakl, ciało aktora i wypowiadany ze sceny tekst. We wszystkich trzech przypadkach mamy do czynienia z przedstawieniami, których scenariusz powstawał specjalnie na potrzeby spektaklu i nie jest oparty na dramacie. Praca jest próbą odpowiedzi na pytanie o miejsce tekstu w teatrze postdramatycznym oraz próbą wyjaśnienia, dlaczego scenariusz stał się dla współczesnego teatru bardziej interesujący niż dramat. Jest to bezpośrednio związane z założeniem, że słowo na scenie funkcjonuje jedynie w momencie jego wypowiadania i że to, w jaki sposób odbiera je publiczność, jest ściśle związane z ciałem aktora i treścią całego spektaklu.

The article is devolted to analyse of three theatre plays, which had their premieres in 2009: “(A)Pollonia” by Krzysztof Warlikowski from Teatr Nowy in Warsaw, “Persona. Marilyn” by Krystian Lupa from Teatr Dramatyczny in Warsaw and “Turandot” by Paweł Passini, which was co-production of neTTheatre and Coincidentia Group. The main problem raised in this article is the concept of body-on-stage, that is an integral medium capable of transferring contents. Body-on-stage consists of following components: biography of the character who the spectacle is about, body of the actor and text that is declaimed from the stage.In all the three cases we deal with performances, which scripts were written especially for the needs of the plays and were not based on any drama. The thesis is an attempt to answer the question about meaning of the text in postdramatical theatre and attempt to explain why the script is more appealing for modern theatre than drama. It is directly related to the assumption that the word on stage functions only at the moment it sounds and that the way the public receives it is strictly related to actor’s body and content of the whole play.