Podobieństwa i różnice między niemieckim i polskim językiem migowym na wybranych przykładach

Similarities and differences between German and Polish sign language using selected examples

Powyższa praca licencjacka koncentruje się na analizie podobieństw i różnic między Polskim Językiem Migowym (PJM) a Niemieckim Językiem Migowym (DGS). Głównym celem pracy jest zrozumienie, w jaki sposób te dwa języki migowe, będące pełnoprawnymi systemami komunikacji, różnią się i jakie mają cechy wspólne, co może przyczynić się do lepszego zrozumienia komunikacji w międzynarodowej społeczności g/Głuchych. Pierwsza część pracy zawiera wprowadzenie do tematu oraz omówienie historii i elementów języków migowych. Zawiera opis podstawowych składników strukturalnych, takich jak składnia i gramatyka, a także elementów manualnych i niemanualnych, które są niezbędne do komunikacji w językach migowych. Omówione są m.in kształty rąk, orientacja dłoni, lokalizacja gestów i ruchów, a także kluczowa rola mimiki, która dodaje dodatkowego znaczenia gramatycznego i emocjonalnego. Druga część pracy skupia się na komunikacji i ich funkcjach, podkreślając jego znaczenie w codziennym życiu w społeczności g/Głuchych. Zawiera opis funkcji komunikacji takich jak funkcja informacyjna, edukacyjna, integracyjna, mobilizacyjna, identyfikacyjna oraz rozrywkowa. Przedstawiono komunikację werbalną i niewerbalną w kontekście osób niesłyszących, co pozwala zrozumieć jak Polski Język Migowy (PJM) oraz Niemiecki Język Migowy (DGS – Deutsche Gebärdensprache) funkcjonują na co dzień. Główna część pracy jest poświęcona analizie porównania PJM i DGS na podstawie wybranych przykładów. Analiza dzieli się na kilka podkategorii takich jak symbole związane ze społecznością g/Głuchych, znaki wyrażające czas, czasowniki odnoszące się do codziennych czynności oraz znaki związane z pogodą i naturą. Każda z powyższych podkategorii została dokładnie omówiona, wykazując zarówno podobieństwa jak i różnice pomiędzy Polskim, a Niemieckim Językiem Migowym. Istnieją podstawowe koncepcje, takie jak ruch do przodu dla przyszłości i ruch do tyłu dla przeszłości, konkretne kształty dłoni i szczegóły ruchu, które się różnią. Polski i niemiecki język migowy używają częściowo identycznych, a częściowo różnych kształtów dłoni, które prawdopodobnie zostały ukształtowane przez zmiany historyczne i kulturowe. Znaki odnoszące się do codziennych czynności, takie jak jechać na rowerze czy czytać, różnią się kształtem dłoni. Wyniki potwierdzają, że każdy język rozwijał się niezależnie i zgodnie z potrzebami jego użytkowników. Wnioski z analizy podkreślają, że języki migowe, mimo swojej niezależności, dzielą cechy wynikające z ich wizualno-przestrzennego charakteru. Różnice między tymi językami przedstawiają indywidualne potrzeby i uwarunkowania kulturowe osób niesłyszących. Podsumowując, praca ukazuje, że języki migowe są pełnoprawnymi i odrębnymi językami ze swoją gramatyką i słownictwem i nie przedstawiają kalki z języka mówionego na język migowy. Badanie pokazuje, że pomimo wspólnych cech wizualnych, różnorodność języków migowych ma wielowarstwową i złożoną historię adaptacji i rozwoju. Odkrycia te pomagają zwiększyć zrozumienie znaczenia języków migowych i mogą pomóc zmniejszyć uprzedzenia i pobudzić zainteresowanie tymi fascynującymi systemami komunikacji. Analiza wykazała, że języki migowe są językami wizualno-przestrzennymi i odzwierciedlają różnorodność, a także podobieństwa wynikające z ograniczonej anatomii człowieka.

The Bachelor's paper hereunder focuses on the analysis of similarities and differences between Polish Sign Language (PJM) and German Sign Language (DGS). The main aim of the work is to understand how these two sign languages, which are full-fledged communication systems, differ and what features they have in common, which can contribute to a better understanding of communication in the international deaf community. The first part of the paper provides an introduction to the topic and a discussion of the history and elements of sign languages. It includes a description of the basic structural components, such as syntax and grammar, as well as the manual and non-manual elements that are essential for communication in sign languages. Among others, hand shapes, hand orientation, the localisation of gestures and movements, and the key role of facial expressions, which add additional grammatical and emotional meaning, are discussed. The second part of the paper focuses on communication and its functions, highlighting its importance in everyday life in the deaf community. It includes a description of the functions of communication such as informational, educational, integrative, mobilising, identifying and entertaining functions. Verbal and non-verbal communication in the context of deaf people is presented, allowing to understand how Polish Sign Language (PJM) and German Sign Language (DGS - Deutsche Gebärdensprache) function in everyday life. The main part of the paper is devoted to the analysis of the comparison between PJM and DGS based on selected examples. The analysis is divided into several subcategories such as symbols related to the g/deaf community, signs expressing time, verbs referring to everyday activities and signs related to weather and nature. Each of the above subcategories is discussed in detail, showing both similarities and differences between Polish and German Sign Language. There are basic concepts such as forward movement for the future and backward movement for the past, specific handshapes and movement details that differ. Polish and German Sign Language use partly identical and partly different hand shapes, which have probably been shaped by historical and cultural changes. Signs relating to everyday activities, such as riding a bike or reading, differ in hand shape. The results confirm that each language developed independently and according to the needs of its users. The conclusions of the analysis emphasise that sign languages, despite their independence, share characteristics resulting from their visual-spatial nature. The differences between these languages represent the individual needs and cultural circumstances of deaf people. In conclusion, the work shows that sign languages are full-fledged and distinct languages with their own grammar and vocabulary and do not represent a carbon copy from spoken language to sign language. The study shows that despite the common visual features, the diversity of sign languages has a multi-layered and complex history of adaptation and development. These findings help to increase understanding of the importance of sign languages and may help to reduce prejudice and stimulate interest in these fascinating communication systems. The analysis showed that sign languages are visuo-spatial languages and reflect diversity, as well as similarities due to limited human anatomy.

Die vorliegende Bachelorarbeit beschäftigt sich mit der Analyse von Ähnlichkeiten und Unterschieden zwischen der Polnischen Gebärdensprache (PJM) und der Deutschen Gebärdensprache (DGS). Das Hauptziel der Arbeit ist es zu verstehen, wie sich diese beiden Gebärdensprachen, die vollwertige Kommunikationssysteme sind, unterscheiden und welche Gemeinsamkeiten sie aufweisen, was zu einem besseren Verständnis der Kommunikation in der internationalen Gehörlosengemeinschaft beitragen kann. Der erste Teil der Arbeit bietet eine Einführung in das Thema und eine Darstellung über die Geschichte und die Elemente der Gebärdensprachen. Er beinhaltet eine Beschreibung der grundlegenden strukturellen Komponenten, wie Syntax und Grammatik, sowie der manuellen und nicht-manuellen Elemente, die für die Kommunikation in Gebärdensprachen wesentlich sind. Unter anderem werden Handformen, Handausrichtung, die Lokalisierung von Gesten und Bewegungen sowie die Schlüsselrolle der Mimik, die zusätzliche grammatikalische und emotionale Bedeutung verleiht, erörtert. Der zweite Teil der Arbeit befasst sich mit der Kommunikation und ihren Funktionen, wobei ihre Bedeutung für das tägliche Leben in der Gemeinschaft der Gehörlosen hervorgehoben wird. Er umfasst eine Beschreibung der Funktionen der Kommunikation wie Informations-, Bildungs-, Integrations-, Mobilisierungs-, Identifizierungs- und Unterhaltungsfunktionen. Verbale und nonverbale Kommunikation im Kontext von Gehörlosen wird vorgestellt, um zu verstehen, wie die Polnische Gebärdensprache (PJM) und die Deutsche Gebärdensprache (DGS) im Alltag funktionieren. Der Hauptteil der Arbeit ist einer Analyse des Vergleichs zwischen PJM und DGS anhand ausgewählter Beispiele gewidmet. Die Analyse ist in mehrere Unterkategorien unterteilt, wie z.B. Symbole, die sich auf die Gehörlosengemeinschaft beziehen, Zeichen, die die Zeit ausdrücken, Verben, die sich auf alltägliche Aktivitäten beziehen und Zeichen, die sich auf Wetter und Natur beziehen. Jede der oben genannten Unterkategorien wird im Detail besprochen, wobei sowohl Ähnlichkeiten als auch Unterschiede zwischen der polnischen und der deutschen Gebärdensprache aufgezeigt werden. Es gibt grundlegende Konzepte wie die Vorwärtsbewegung für die Zukunft und die Rückwärtsbewegung für die Vergangenheit, spezifische Handformen und Bewegungsdetails, die sich unterscheiden. Die polnische und die deutsche Gebärdensprache verwenden zum Teil identische und zum Teil unterschiedliche Handformen, die wahrscheinlich durch historische und kulturelle Veränderungen geprägt wurden. Gebärden, die sich auf alltägliche Tätigkeiten beziehen, wie Fahrradfahren oder Lesen, unterscheiden sich in der Handform. Die Ergebnisse bestätigen, dass sich jede Sprache unabhängig und entsprechend den Bedürfnissen ihrer Nutzer entwickelt hat. In den Schlussfolgerungen der Analyse wird hervorgehoben, dass die Gebärdensprachen trotz ihrer Unabhängigkeit gemeinsame Merkmale aufweisen, die sich aus ihrer visuell-räumlichen Natur ergeben. Die Unterschiede zwischen diesen Sprachen spiegeln die individuellen Bedürfnisse und kulturellen Gegebenheiten der Gehörlosen wider. Zusammenfassend zeigt die Arbeit, dass Gebärdensprachen vollwertige und eigenständige Sprachen mit eigener Grammatik und eigenem Wortschatz sind und keine Kopie der Lautsprache in die Gebärdensprache darstellen. Die Studie zeigt, dass die Vielfalt der Gebärdensprachen trotz der gemeinsamen visuellen Merkmale eine vielschichtige und komplexe Anpassungs- und Entwicklungsgeschichte hat. Diese Erkenntnisse tragen dazu bei, das Verständnis für die Bedeutung der Gebärdensprachen zu erhöhen, und können dazu beitragen, Vorurteile abzubauen und das Interesse an diesen faszinierenden Kommunikationssystemen zu wecken. Die Analyse hat gezeigt, dass Gebärdensprachen visuell-räumliche Sprachen sind und sowohl die Vielfalt als auch die Ähnlichkeiten aufgrund der begrenzten menschlichen Anatomie widerspiegeln.