Dysfunkcyjne życie domowe w wybranych powieściach sióstr Brontë

Niniejsza praca licencjacka dotyczy dysfunkcyjności życia rodzinnego w XIX-wiecznej Anglii, uwiecznionego w powieściach sióstr Brontë. Celem pracy jest ukazanie problemów życia domowego oraz sposobów, w jakie kobiety zapewniały sobie wówczas niezależność, pomimo niekorzystnych ról społecznych jako sióstr, żon i matek. Odnosząc się do trzech powieści: “Dziwnych losów Jane Eyre” Charlotte Brontë, “Wichrowych Wzgórz” Emily Brontë oraz “Lokatorki Wildfell Hall” Anny Brontë, przedstawiam szkodliwe skutki patriarchalnych norm na życie rodzinne i prawa kobiet, a także sposoby, w jakie kobiety radziły sobie z przemocą domową. W pierwszym rozdziale prezentuję doświadczenia sióstr Brontë, które stanowiły inspirację dla ich powieści. Drugi rozdział ukazuje wspólne zainteresowanie sióstr zarówno samym pisaniem, jak i tematyką dysfunkcyjnego życia domowego, a zwłaszcza brutalności mężczyzn oraz kobiecych prób przeciwstawienia się ich agresji. W trzecim rozdziale analizuję stosowane przez kobiety sposoby walki z opresją na przykładzie postaw bohaterek z powieści sióstr Brontë, które sprzeciwiały się jej poprzez zachowania autodestrukcyjne, agresję, a najczęściej ucieczkę. Odwaga sióstr Brontë w poruszaniu tak nieakceptowalnej społecznie problematyki, rzadko pojawiającej się w prozie wiktoriańskiej, ukazuje ich wczesny feminizm, który mogły wyrazić jedynie w swojej twórczości literackiej.

The dissertation concerns disturbances of domestic life in the 19th century England portrayed in the Brontës’ books. The aim of the dissertation is to depict the 19th century troubled domesticity and women’s approaches to gain some independence in their disadvantageous positions of sisters, wives and mothers. I draw on three of them, Jane Eyre by Charlotte Brontë, Wuthering Heights by Emily Brontë and The Tenant of Wildfell Hall by Anne Brontë, to portray the detrimental effect of patriarchal norms onto family life, women rights and their different ways to oppose domestic abuse. In the first chapter I present the Brontës’ own domestic experiences which inspired their texts. The second chapter illustrates the sisters’ mutual interest in writing and the topic of dysfunctional domesticity, especially violent men and women objecting to their cruelty. In the third chapter I analyse women’s ways of coping with domestic oppression through examples of the heroines in the Brontës’ novels. They oppose abuse by self-destruction, aggression or, most commonly, fleeing. The Brontës’ confidence to speak about such socially unacceptable occurrences, unusual as subjects of the Victorian fiction, shows their early feminism, which was possible to be expressed only by their writing.