Drug Trade and Civil Conflict in Colombia 1980 - 2012

Celem niniejszej pracy jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, dlaczego na terenie Republiki Kolumbii konflikt wewnętrzny trwa niemal nieprzerwanie od połowy ubiegłego wieku pomimo licznych prób zakończenia go, podejmowanych zarówno przez kolejne rządy tego państwa, jak i przez aktorów międzynarodowych. Drugim zagadnieniem rozpatrywanym w pracy jest wpływ handlu kokainą na rozwój wojny domowej w tym państwie. Rozdział pierwszy zawiera opis Republiki Kolumbii pod względem geograficznym i klimatycznym. Jego celem jest odpowiedzenie na pytanie dlaczego światowa produkcja kokainy zdominowana została przez to państwo. Dla zrozumienia z jakiego powodu wiele akcji podejmowanych przez kolejnych prezydentów Kolumbii oraz przez organizacje międzynarodowe nie miało szans powodzenia, kluczowe jest poznanie warunków życia ludności w tym państwie.Opisane w drugim rozdziale pracy, kartele narkotykowe wykorzystały wymienione wyżej słabości państwa do budowy imperiów przestępczych o międzynarodowej sile działania. Baronowie narkotykowi wpompowali ogromne pieniądze do gospodarki Kolumbii. Przeznaczyli także część swoich niewyobrażalnych fortun na pomoc najuboższej ludności, dzięki czemu zdobyli popularność w miejskich dzielnicach nędzy oraz na obszarach wiejskich.Po rozpadzie wielkich organizacji przestępczych uprawa koki i produkcja kokainy oraz handel tymi substancjami został opanowany przez istniejące w Kolumbii od połowy XX w. organizacje o charakterze militarnym. Głównymi dostawcami kolumbijskich narkotyków na rynek amerykański i europejski zostały FARC oraz organizacje paramilitarne tworzone przez wielkich właścicieli ziemskich i byłych członków karteli narkotykowych. Podział rynku wpływów pomiędzy tymi siłami oraz ich możliwości produkcyjne zostały opisane w trzecim rozdziale pracy. Największy partner gospodarczy Kolumbii jakim są Stany Zjednoczone realizuje swoją politykę wobec tego państwa z perspektywy wojny z narkotykami. Pomimo spadku konsumpcji kokainy w tym kraju na początku XXI wieku, USA nadal są największym odbiorcą kokainy na świecie. Z tego powodu prezydenci północnoamerykańskiego mocarstwa za swój priorytet w kontaktach z Kolumbią uznali likwidację upraw koki i laboratoriów, w których produkowana jest kokaina, na terenie tego państwa. Z uwagi na łatwy dostęp producentów narkotyków do broni, politycy USA uznali, że jedyną szansą na zwalczenie narkobiznesu jest możliwe jedynie poprzez akcje zbrojne. Polityka Unii Europejskiej wobec Kolumbii oparta była natomiast na planach rozwoju upraw alternatywnych oraz pomocy dla najuboższych, która miałaby sprawić, że porzucą oni nielegalne źródła dochodów oraz zrezygnują z popierania bojówek. Podobna strategia jest popierana przez większość sąsiadów Kolumbii oraz przez regionalne organizacje międzynarodowe.

This thesis details the reasons why the supply reduction strategies aimed at winning the drug war, adopted by the successive U. S. presidents and their supporters in Colombia, cannot work.Paper starts from geographical description of Republic of Colombia. First chapter also explains living conditions and social patterns which shall determinate undertaken actions against coca cultivation. In this article is a detailed examination of the organizational structure of the Medellin cartel included. The cartel's operations extend well beyond the production and transportation of cocaine: The political, social and cultural activities the cartel undertaked extending its influence well beyond those involved directly in the drug trade. In addition, the financial benefits of drug trafficking provided benefits to vast segments of Colombian society and state budget. The Cali cartel had learned from the mistakes of its predecessor and became even more effective at putting drugs on American and as well European streets. Well functioning smuggling network was inherited by paramilitary groups and FARC insurgents and further developed after break criminal organizations. Many members of former cartels acceded to right-wing paramilitary forms or with less frequency to marksist guerilla. Incomes from drug trafficking has let those parties exist continously since 1960s. Last chapter of this paper concerns about strategies introduced mainly by United States to overcome armed conflict in Colombia as well as drug smuggling from this country. Discussed programs are based on american political interests directed on Latin America and co for they are completly discordant with lcolombian reality. More reasonable are European proposals, described later on. Colombian issue was also discussed on several summits of Organization of American States, but its agreements are limited due to narrow financial support. Eventually all programs invented to solve Colombian problem turn out to be total failure, especially those established by United States which are counterproductive and social harmful.