Physiotherapeutic Treatment after Distal Radius and Ulna Fracture

Przedramię pełni ważną rolę w codzienny życiu. Mimo postępu ortopedii i traumatologii, urazy w tym obrębie wciąż nastręczają kłopotów lekarzom i fizjoterapeutom. Złamania przedramienia należą do najczęstszych spotykanych w obrębie kończyny górnej. Występują u pewnego odsetka ludzi bez dysfunkcji kostnych, przy czym ze względu na postępujące z wiekiem osłabienie warstwy korowej oraz zwiększające się prawdopodobieństwo osteoporozy i osteopenii – predysponuje do nich starszy wiek. Wśród dzieci i młodzieży wymagają zadziałania większej siły i są często wynikiem wypadków komunikacyjnych oraz bezpośrednich urazów. Badania epidemiologiczne dowodzą, że bardziej narażona jest płeć żeńska. Rozpoznanie złamań w obrębie przedramienia przeważnie nie jest problematyczne, w diagnostyce powszechnie wykorzystuje się badania radiologiczne, tomograficzne, rezonans magnetyczny, USG oraz artroskopię. Leczeniem z wyboru jest leczenie zachowawcze. Interwencję chirurgiczną stosuje się w przypadku złamań zmiażdżeniowych, wieloodłamowych oraz w przypadku wtórnej repozycji odłamów po nieudanym leczeniu zachowawczym. Głównym celem jest przywrócenie fizjologicznych parametrów kości i struktur otaczających oraz zapobieganie powikłaniom. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 72 letniej kobiety, która w wyniku upadku na niestabilnym podłożu złamała dystalne nasady obu kości lewego przedramienia. Leczenie polegało na zamkniętej repozycji odłamów i unieruchomieniu kończyny w klasycznym opatrunku gipsowym na okres 7 tygodni. Pacjentka została od pierwszej doby po urazie poddana indywidualnej rehabilitacji. Plan zakładał mobilizacje stawowe, zapobieganie powikłaniom długotrwałego unieruchomienia, ćwiczenia wzmacniające chwyt globalny i zwiększające zakresy ruchów w stawach. Usprawnianie trwało 14 tygodni. Założenia zostały spełnione i przyniosły zadowalające efekty – zrost kostny, zniwelowanie obrzęków oraz znaczne zwiększenie siły mięśniowej i zakresu ruchomości co poprawiło funkcjonalność kończyny.

The forearm plays an important role in everyday life. Despite the progress of orthopedics and traumatology, injuries in this area are still causing problems for physicians and physiotherapists. Forearm fractures are the most common in the upper limb. They occur in a small percentage of people without bone dysfunctions, but due to age-related cortical weakening and the increasing likelihood of osteoporosis and osteopenia - an older age is among the risk factors. Children and adolescent group require greater strength for the fracture to occur therefore it is fraquently caused by traffic accidents and direct injuries. Epidemiological studies show that the females are more sensitive and prone to break those bones. Diagnosis of fractures in the forearm is usually not problematic, radiology, tomography, magnetic resonance, ultrasound and arthroscopy are commonly used in diagnostics. The treatment of choice is conservative treatment. Surgical intervention is required for crush injuries, comminuted fractures and secondary reposition of fragments after unsuccessful unsuccessful treatment of this kind. The main goal is to restore the physiological parameters of the bones and surrounding structures. This thesis presents a case of a 72-year-old woman who, as a result of falling on the unstable ground, broke the her forearm. Treatment consisted of closed repositioning of the fragments and immobilization of the limb in a classic plaster cast for a period of 7 weeks. The patient was subjected to individually selected rehabilitation from the very first day after the injury. The plan involved joint mobilizations, prevention of complications of long-term immobilization, exercises choosen to strengthen the global grip and increase the range of motion in the joints. The plan was implemented for 14 weeks, the assumptions were met and brought satisfacting results - bone union and a significant increase in muscle strength.