Czarne charaktery w powieściach gotyckich

Oprócz typowej scenerii oraz powszechnie panującej atmosfery tajemniczości i terroru, czarny charakter jest nieodłącznym elementem powieści gotyckiej. Możemy wyróżnić jego trzy główne typy; czarny charakter blisko związany z bohaterem sentymentalnym, czarny charakter, którego alegoryczną rolą jest stanie po stronie ciemności oraz czarny charakter jako demoniczna i groteskowa postać. Powyższe kategorie często zazębiają się, pozwalając mu na wykazywanie cech z więcej niż jednej kategorii. Na przykładzie trzech nowel omówionych w tej pracy: Zamczyska w Otranto Horacego Walpole'a, Mnicha Matthew Lewis’a oraz Italczyka Ann Radcliffe, możemy wyróżnić kilka cech charakterystycznych dla czarnego charakteru w powieści gotyckiej. Najbardziej charakterystyczną cechą jest przynależność do arystokracji co zapewnia im poczucie władzy oraz otacza ich atmosferą wyrafinowania i ekscentryczności. Ich wygląd wywołuje strach, a oczy, które są zwierciadłem duszy, zdradzają ich pełen temperamentu charakter. Ich pragnienia oraz chęć zemsty, powodują że zostają oni uwikłani w intrygi, popełniając coraz poważniejsze zbrodnie, a uparcie trwając w grzechu, często zaprzepaszczają swoje szanse na zbawienie. Powodem każdej zbrodni którą popełnia czarny charakter są niewątpliwie kobiety i popęd płciowy, który do nich czują. Kobiety które padają ich ofiarą są zwykle z nimi spokrewnione, jednak, w niektórych przypadkach, ta relacja jest odkryta dopiero po popełnieniu przestępstwa, co potęguje emocjonalną reakcję czytelnika. Podsumowując, czytelnikowi powieści gotyckich zostają przedstawieni mordercy własnych dzieci, żon, sióstr i matek, którzy wymuszają na nich kontakty seksualne i często posuwają się do gwałtu. Powodem takich zachowań mogą być błędy popełnione w okresie ich dorastania oraz nieprawidłowo rozwinięte relacje z pozostałymi członkami rodziny. Manfred bez żadnych skrupułów pozbywa się swojej żony, aby poślubić młodszą kobietę. Nie utrzymuje dobrych kontaktów ze swoim synem, a jego kontakty z córką są nacechowane seksualnie. Ambrozjo, który został porzucony przez swoją matkę jako niemowlę i wychowany w klasztorze, nie wykształcił zdrowych relacji w stosunku do kobiet i traktuje je przedmiotowo. Schedoni, który czuje się gorszy od swojego brata i zazdrości mu dobrobytu, zabija go a następnie próbuje zabić jego żonę. Mimo, że Katolicyzm w Zamczysku w Otranto nie odgrywa aż tak ważnej roli jak w pozostałych dwóch powieściach, których akcja toczy się wokół życia zakonnego, we wszystkich tych powieściach stanowi tło, którego celem jest podkreślenie okrutności zbrodni popełnionych przez czarne charaktery, ich hipokryzji i obłudy. Pomaga on dostrzec bezczelność ludzi którzy początkowo poświęcili swoje życie, aby służyć Bogu. Czarne charaktery w powieściach gotyckich nie tylko popełniają zbrodnie pod pozorem pełnienia swoich uświęconych urzędów, ale co więcej potępiają ludzi, których grzechy nie są nawet porównywalne do tych które oni sami popełniają. Pomimo, iż czarny charakter w powieści gotyckiej jest postacią odrażającą, uosabiającą najgorsze zło, jest on zarazem jej nieodłącznym elementem. To jest ten bardzo skomplikowany, targany emocjami charakter, dzięki któremu powieść gotycka stała się tak bardzo popularna w osiemnastym i dziewiętnastym wieku i do dziś budzi wiele emocji.

Apart from the conventionalized setting and prevailing atmosphere of terror and mystery, the villain is an inseparable element of every Gothic novel. The Gothic villains fall into three principal types; the villain closely affiliated with the Sentimental hero, the villain whose allegorical role is to stand for the darkness opposing light, and finally the villain as a demonic and grotesque figure. These categories often overlap allowing the villain to share the features from more than one type. The villainous characters from three of the most important pieces of Gothic literature have been chosen for analysis in this study to show how the villain is portrayed across the genre. On the example of the villains from the three novels discussed in this thesis; Horace Walpole’s The Castle of Otranto, Matthew Lewis’s The Monk and Ann Radcliffe’s The Italian, we can distinguish several features shared by the Gothic villains. The most characteristic feature is that the villains belong to the aristocracy, which gives them a sense of power and creates an air of sophistication and eccentricity. Their appearance is always described as noble yet fearful, and their eyes, being the mirror of the soul, indicate their temperamental character. They are tormented by their desires and need of revenge. They get trapped into the spinning web of evil, each time committing more serious crimes. Those strong-willed villains persist in the evil till the end, often loosing their chances of redemption. The reader is able to observe the intensification of the villain’s obsession with something: Manfred’s with sustaining his bloodline, marrying his late son’s future wife and thus keeping his family as rulers of the Otranto, Ambrosio’s with having a sexual intercourse with Antonia, who turns out to be his sister, and Schedoni’s with getting revenged on a young boy by killing his beloved woman, who turns out be his own daughter. The reader also sees in them transformation from a protector into a sexual aggressor, as they strive to fulfill their lustful desires. The reasons for every crime they commit are undeniably women and the sexual drive they feel towards them. Unable to control it, they are pushed further and further into sin, to finally obtain the object of their desire. The females they victimize are mostly blood related to them, however, in some cases, the relation is discovered after committing the crime by the villain, which further increases the reader’s emotional reactions to the book. Summing up, the reader of the Gothic novels is presented with murderers of their own children, wives, sisters and mothers, who extort sexual contacts on them and go as far as raping them. The reason for such monstrosity can be found in the mistakes made with their upbringing and wrongly developed family relations. Manfred easily disposes of his wife in order to marry a younger woman, he is alienated from his son and his relations with his daughter are characterized by sexual reference. Ambrosio, being abandoned in his infancy and brought up in a monastery, does not develop healthy relations with women and treats them like objects. And finally Schedoni, who feels minor to his brother and jealous of his prosperity, kills him, subsequently attempting to kill his wife. Although in the Castle of Otranto the Catholic background to the story is not as visible as in the two other novels whose plot is set around monastic life, it is used in all these novels to emphasize the atrociousness of the villains’ crimes, their hypocrisy and duplicity. It shows in a blatant way the presumptuousness of the Catholic characters, people who originally devoted their life to serve God. It describes the disparity between the holy locations of the events and the behavior, far from virtuous, of the people inhabiting them. Not only do the villains commit crimes under the cover of their sacred offices, but also condemn people whose sins are not even comparable to the ones committed by themselves.