Intelligentsia in Anton Chekhov's writings.

Anton Chekhov is considered to be one of the greatest short-story writers in the history of world literature. This well -known Russian writer, who lived and worked in the second part of XIX century created realistic picture of Russia. The central part of his stories belongs to Russian intelligentsia. We will try to concentrate our work on phenomenon of this special social group, accepting Chekhov’s characters as a main subject of our researches. The writer shows different kinds of intelligentsia: bureaucracy intelligentsia, noble intelligentsia and their lives and problems in society who rapidly changed after great reforms of year 1861. Chekhov describes deep crisis of values in last decades of XIX century Russia.First part of this work contains short introduction in intelligentsia theories, because its definition belongs to many science disciplines. We decided to choose an understanding of “intelligentsia” as a part of Russian society living in the end of XIX century, described by Chekhov’s in his short stories.Next chapter is dedicated to Chekhov himself, Chekhov as an intelligentsia member, and way of portraying intelligentsia phenomenon in his works.At the end of this study we analyzed short stories in two different ways because writer provided many portraits of the intelligentsia members: as describing bureaucracy intelligentsia and noble intelligentsia. We can notice in both of them wrong social mechanisms, lack of values, and deep crisis among them. Despite all this negatives Chekhov is not judging his characters. He points, that intelligentsia is a product of history circumstances and social conditions of Russia. As an artist he insists that the role of an artist is to ask questions, not to answer them.What Chekhov was really doing was reflecting on the human condition. He points, that no matter what happen in our lives, we are always obligate to develop our possibilities. If there is possibility to change – it starts from changing single person. His writings are marked by a profound depth of insight into the universal human condition which is still important for his readers.

Antoni Czechow jest często określany mianem “mistrza krótkich form”. Ten wybitny pisarz rosyjski tworzący w drugiej połowie wieku XIX w ukazywał obraz Rosji mu współczesnej szczególnie chętnie podejmując temat inteligencji. W niniejszej pracy staraliśmy się uchwycić fenomen tej grupy społecznej przyjmując za podstawę analiz bohaterów krótkich opowiadań Czechowa. Pisarz uwiecznia w nich inteligentów pochodzenia szlacheckiego, urzędników, a także problemy, które towarzyszą ich egzystencji w społeczeństwie, które po roku 1861 podlegało gwałtownym zmianom i gdzie upadek wartości był powszechny.W pierwszej części pracy staraliśmy się wykazać, iż sam termin “inteligencja” jest wieloznaczny i na potrzeby dalszych rozważań podjąć probę ograniczenia jego zakresu do określonej grupy społecznej istniejącej w Rosji końca XIX wieku. Następnie zatrzymaliśmy się nad sylwetką samego pisarza, by kolejno przedstawić A. Czechowa jako inteligenta i jako autora, który w centrum swoich rozważań postawił problematykę współczesnej mu inteligencji.W ostatnim rozdziale pracy poddalismy analizie opowiadania A. Czechowa dzieląc je na dwie grupy – te, które ukazują inteligentów urzędników, oraz ukazujące przedstawicieli inteligencji pochodzenia szlacheckiego. W obu tych grupach mogliśmy zaobserwować negatywne cechy świadczące o głebokim kryzysie panującym wśród rosyjskiej inteligencji ostatnich dziesięcioleci XIX w. Pisarz postawił ten problem, unikając kategorycznych ocen. Wskazał, iż tak rozumiany inteligent jest w dużej mierze efektem negatywnych warunków, w których żyje, jest przede wszystkim człowiekiem, który z różnych powodów nie może zrealizować w pełni swojego potencjału. Ukazuje patologię relacji międzyludzkich, oraz egzystencjalne rozterki swoich bohaterów, co przenosi rozważania na poziom ogólnoludzki i uniwersalny.Czechow nie daje w swoich opowiadaniach jednoznacznych odpowiedzi. Postuluje konieczność pracy nad sobą, bez względu na okoliczności zewnętrzne, postrzega ją jako obowiązek każdego człowieka i jako punkt wyjścia do zmiany całej społeczności. Jest to przekaz ponadczasowy, którego nie ogranicza konkretny kontekst historyczny, czy określona grupa społeczna, odnosi się bowiem do problemów egzystencjalnych towarzyszących człowiekowi także dzisiaj.