Porównywany często do Akutagawy Ryūnosukego Nakajima Atsushi jest znany przede wszystkim z utworów inspirowanych tradycją chińską, jak np. "Sangetsuki" (Kronika górskiego księżyca, czyli o poecie, który został tygrysem). Pisarz w ciągu krótkiego życia sporo czasu spędził poza Japonią – w Chinach, Korei i wreszcie na wyspach Mikronezji. Opowiadanie "Kōfuku" (Szczęście) ukazało się w 1942 roku, wkrótce po powrocie pisarza z Palau i niedługo przed jego przedwczesną śmiercią. Niniejszy esej jest próbą odczytania tego krótkiego tekstu przez pryzmat zawartych w nim wielokulturowych odniesień. W badaniach literackich mikronezyjskie utwory Nakajimy rozpatrywane są najczęściej w kontekście dyskursu kolonialnego. Jednak misternemu łączeniu odległych tradycji u Nakajimy towarzyszy stawianie uniwersalnych pytań o kondycję ludzką. Służy temu wielowarstwowa ironia, będąca tu być może najlepszym kluczem interpretacyjnym.

Frequently compared to Akutagawa Ryūnosuke, Nakajima Atsushi is predominantly recognized for works imbued with inspiration drawn from the Chinese tradition, such as “Sangetsuki” (“Tiger Poet”). The author spent a substantial part of his relatively short life outside Japan – living in China, Korea and the Micronesian islands. The narrative “Kōfuku” (Happiness) was published in 1942, shortly after Nakajima’s return from Palau and just prior to his untimely death. The present essay is an attempt to interpret this concise text through the lens of its multicultural references. In literary scholarship, Micronesian com positions by Nakajima are most commonly examined within the discourse of colonial narratives. Nonetheless, the skillful blending of diverse traditions by Nakajima invariably leads to the posing of universal questions concerning the human condition. Facilitating this pursuit is a multifaceted irony, conceivably serving as the most appropriate interpretative tool.