Of The Ethical Correctness To The Exibitionist Complexities. Polish documentary after 1989 as an example of Marcel Łoziński creativity.

Praca ma na celu ukazanie płynnego przekształcenia się polskiego dokumentu od etycznej poprawności w filmach takich reżyserów jak: Kazimierz Karabasz, Krzysztof Kieślowski i Marcel Łoziński, do ekshibicjonistycznej zawiłości związanej z multidostępnością i rozwijajacą się ,,kulturą widzenia”. Twórczość Marcela Łozińskiego staje się fundamentem dla stworzenia zasad etycznych dokumentalisty. Jego sposoby na ,,dyskutowanie z rzeczywistością” pozwoliły na wyodrębnienie czterech różnych technik prowokowania wydarzeń. Ostatnim sposobem staje się swoisty ekshibicjonizm, za sprawą którego w filmie dokumentalnym Ojciec i syn w podróży (2012) zwraca kamerę na samego siebie, doprowadzając do własnej autoprezentacji. Postać autora w filmie dokumentalnym jest jednym z najważniejszych zagadnień związanych z etyką. Współcześnie doszło do zaburzenia instancji nadawczych, gdzie reżyser nie oswaja już bohatera, a przekracza granicę, tym samym stając się najważniejszą postacią w filmie.

This master's thesis is intended to showing smooth transformation in polish documentary: from ethical corectness (movies by Kazimierz Karabasz, Krzysztof Kieślowski, Marcel Łoziński) to exibitionist complexities ( related to the development of contemporary television and admiration for the ,,culture of looking”). Marcel Łoziński's films become the basis for attempts to create ethical rules for documentary. Contemporary filmmakers try to adapt to them or at all cost to expand. Marcel Łoziński's ways to discuss with reality allowed for the emergence of four differences techniques provoking existing events. The last one from them is kind of exhibitionism, where in documentary Father and The Son on a Journey (2012) shows on the screen itself. The figure of the author in the documentary film is one of the most important issues related to ethics.