Neoclassical Realism and Strategic Culture, the Quality of Domestic Actors and Decision Makers

Realizm neoklasyczny pozwala na uwzględnienie licznych zmiennych w postaci zmiennej interweniującej, umożliwiając tym samym adaptację teorii niższego rzędu. Kultura strategiczna rozumiana w węższy sposób, jako zmienna interweniująca, nie zaś samodzielna teoria mająca objaśniać całość akcji państwa w systemie międzynarodowym, wydaje się zwiększać wartość eksplanacyjną realizmu neoklasycznego. Uzasadnionym jest przypuszczać, iż wpływa ona na postrzeganie własnej potęgi przez aktora państwowego oraz nakłada swego rodzaju ograniczenia co do ekstrakcji zasobów oraz sposobów ich wykorzystania. Zarazem ma ona charakter ewolucyjny, zależny od częstotliwości interakcji, umożliwiających weryfikację dotychczasowych przekonań i utwierdzenie, bądź zmianę preferencji. Problem stanowi wewnętrzne rozbicie w ramach koncepcji kultury strategicznej, mnogość definicji, ujęć oraz sporów co do zasięgu jej oddziaływania, a także braki w metodologii. Pojmowanie kultury strategicznej jako składającej się z dwóch kluczowych elementów w postaci przekonań i preferencji odnośnie optymalnej strategii, jak również przekonań i preferencji co do ekstrakcji zasobów, pozwala na adaptację czynnika kulturowego w postaci występującego w danej grupie zbioru czy systemu wartości, który określa „cenę” danego zasobu. To właśnie ów czynnik kulturowy stanowi rdzeń kultury strategicznej. W przypadku kultury strategicznej Stanów Zjednoczonych, jest to nadawanie szczególnej wartości życiu ludzkiemu.

Neoclassical realism allows for the inclusion of numerous variables in the form of an intervening variable, thus allowing for the adaptation of lower-order theories. Strategic culture understood more narrowly, as an intervening variable rather than a stand-alone theory intended to explain the totality of a state's actions in the international system, seems to increase the explanatory value of neoclassical realism. It is reasonable to assume that it influences the perception of power by the state actor and imposes a kind of constraint on the extraction of resources and ways of using them. At the same time, it is evolutionary in nature, depending on the frequency of interactions that allow for verification of existing beliefs and reassertion or change of preferences. The problem is the internal division within the concept of strategic culture, the multiplicity of definitions, approaches and disputes about the scope of its influence, as well as shortcomings in methodology. Conceiving of strategic culture as consisting of two key elements in the form of beliefs and preferences regarding the optimal strategy, as well as beliefs and preferences regarding the extraction of resources, allows for the adaptation of the cultural factor in the form of a set or system of values present in a given group, which determines the "price" of a given resource. It is this cultural factor that forms the core of strategic culture. In the case of the strategic culture of the United States, it is the placing of special value on human life.