Tematem pracy jest pojęcie walencji. Skupiono się przede wszystkim na relacjach, które wykazują niemieckie czasowniki, poza tym uwzględnione zostały również inne części mowy, takie jak przymiotnik czy rzeczownik, aby pokazać, że walencja nie ogranicza się tylko do czasowników, które zazwyczaj jako pierwsze są z nią kojarzone. W części teoretycznej pracy poruszony został nie tylko temat walencji samej w sobie, lecz także inne związane z nią problemy. W pierwszym rozdziale zestawiono ze sobą dwie teorie, które wskazują w niektórych kwestiach znaczne różnice, jednak zestawione razem wzajemnie się dopełniają, choć ze względu na sporne poglądy językoznawców ciężko stworzyć z nich spójną całość. Dalsze rozważania pozwalają na ustalenie granicy pomiędzy obligatoryjnymi oraz fakultatywnymi elementami zdania. Przedstawione zostały metody, dzięki którym, czasem po dogłębnej analizie zdania, możliwe jest to rozgraniczenie. Odróżnienie ułatwić mogą również charakterystyczne dla poszczególnych dopełnień lub okoliczników części zdania, jednak nie oznacza to, że dana część zdania zawsze pełni identyczną syntaktyczną funkcję, co za tym idzie, nie można jej identyfikować z określonym dopełnieniem lub okolicznikiem. Następnie przedstawiono trzy przykładowe części mowy, a mianowicie czasownik, przymiotnik oraz rzeczownik, które mogą wymagać określonej liczby dopełnień, by móc utworzyć spójne i logiczne zdanie. W tej analizie przytoczone zostały możliwe modele zdań, które uwzględniają liczbę oraz rodzaj wymaganych „partnerów“. Rozdział czwarty i piąty odnosi się do teoretycznego oraz praktycznego porównania dwóch słowników walencyjnych, które pozwoliły udowodnić, jak różnorodnie postrzegane jest pojęcie walencji oraz jak bardzo może różnić się pod względem związków walencyjnych ten sam czasownik, jednak opracowany przez różnych językoznawców. Głównym celem pracy było zwrócenie uwagi dokładnie na ten problem, a mianowicie jak bardzo nieujednolicona jest ideologia walencji oraz jak wiele badań i analiz wymaga, by można było mówić o jednoznacznie poprawnym posługiwaniu się językiem.