Statutory regulation of securitization funds

Sekurytyzacja mimo iż jest znana od lat 70 XX w. wciąż jest uznawana za stosunkowo nowe zjawisko, co więcej podlega ona ciągłym zmianom. Jej pierwszym etapem jest wyodrębnienie przez inicjatora, którym najczęściej jest bank, puli wierzytelności i przeniesienie jej na podmiot specjalnego przeznaczenia (SPV) Następnie, SPV emituje papiery wartościowe zabezpieczone nabytymi wierzytelnościami lub wpływami z tych wierzytelności. Ów podmiot specjalnego przeznaczenia w Polsce może występować w dwojakiej formie: bądź w formie funduszu inwestycyjnego bądź w formie spółki kapitałowej. Ustawodawca faworyzuje jednak formę funduszu. Widać to głównie na przykładzie regulacji podatkowych, które zapewniają opłacalność sekurytyzacji tylko w przypadku wykorzystania funduszu jako SPV. Regulacja dotycząca funduszu sekurytyzacyjnego znajduje się w ustawie o funduszach inwestycyjnych z 27. maja 2004 roku. Praca ta oprócz ustawowej, prezentuje głównie regulację statutową wspomnianych funduszy. Jej celem jest odpowiedź na pytania czy korzystają one w pełni z wolności statutowej zagwarantowanej przez ustawodawcę oraz czy zakres tej wolności jest wystarczający. Fundusze sekurytyzacyjne w ramach regulacji statutowej prezentują jednorodny model, charakteryzyjący się między innymi: wyborem niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego, przeważnie braku rady nadzorczej oraz zagwarantowaniu uczestnikom wpływu na politykę inwestycyjną funduszu a także braku zróżnicowania certyfikatów inwestycyjnych. Niewykorzystanie wszystkich możliwości regulacji, a w szczególności istnienie tylko jednego modelu funduszy sekurytyzacyjnych w praktyce prowadzi do wniosku, że regulacja ustawowa nie odpowiada jej wykorzystaniu w rzeczywistości. Wpływ na to ma między innymi specyficzny sposób wykorzystania sekurytyzacji w Polsce polegający na zbywaniu przez banki, wierzytelności zagrożonych brakiem spłaty funduszom, których uczestnikami są firmy windykacyjne.

Even though securitization has been known since the 70s of the twentieth century, it is still considered as a relatively new phenomenon. What is more, it is a subject to constant change. The first step of this process is taken by the originator (which is usually a bank) that separates a pool of receivables and transfers them to a special purpose vehicle (SPV). Then the SPV issues the securities backed by the receivables transferred before. In Poland, this special purpose vehicle can occur in two forms: either in the form of an investment fund or the form of a limited company. The legislature, however, favors the form of the fund. It can mainly be seen in the case of tax regulations which ensure the profitability of securitization only when making use of the Fund as the SPV. Regulations concerning a securitization fund are listed in the Act on Investment Funds of the 27th of May, 2004. The document presents mainly the statutory regulations of the above-mentioned funds. It aims at answering the question whether they fully benefit from the freedom guaranteed by the legislative office, and whether the scope of this freedom is sufficient. Securitization funds under the statutory regulations present a unified model which is characterized among other things by: the choice of an unstandardized type of securitization fund, usually the lack of the supervisory board and providing the participants with influence on the fund's investment policy as well as no diversification of investment certificates. The fact that there is virtually only one model of securitization funds leads to the conclusion that the statutory regulation does not correspond to its use in real life. It is influenced by a specific way of using securitization in Poland.