Portrait photography as a form of staging

Celem niniejszej pracy jest próba odczytania fotografii portretowej jako formy inscenizacji. By odnaleźć genezę zjawiska teatralizacji w fotografii portretowej, autorka powołuje się na historyczne związki dagerotypii, a następnie fotografii z malarstwem. Zwraca również uwagę na obecność zarządzającej fotografią kategorii spojrzenia. Na wstępie przedstawia opis procesu kreowania obrazu fotograficznego i istotne aspekty techniczne, mające wpływ na sposób funkcjonowania najstarszych atelier fotograficznych. Pierwsza część pracy zawiera również uwagi na temat kwestii, które determinowały społeczną rolę dawnej fotografii portretowej, a w następstwie jej dzisiejsze funkcje. W drugim rozdziale znajdują się rozważania na temat autoportretu fotograficznego i sposóbu w jaki poddaje on krytyce klisze kulturowe oraz aktualne problemy i przemiany społeczne. W tym celu przedstawiony jest opis autoportretów Cindy Sherman, Natalii LL oraz instagramowe performanse wizerunku selfie-feministek. W kolejnej części autorka analizuje zjawisku dekonstruowania i ponownego stwarzania wizerunków fotografowanych podmiotów przy pomocy fotografii portretowej, oraz sposoby nadbudowywania znaczeń i podejmowania dialogu z widzem. Twórczość Annie Leibovitz, Davida LaChapelle oraz Diane Arbus zostaje zestawiona z widowiskowym aspektem fotografii. Pozwala to autorce postawić tezę, że artysta - fotograf - zasługuje na miano reżysera fotograficznego obrazu.

The aim of this bachelor's thesis, is an attempt, to present portrait photography as a form of staging. To find the genesis of the phenomenon of theatralization in portrait photography, author refers to historical daguerrotype relationships, then goes to connections between photography to paintings. An attention is also putted to the presence managed by photography of the gaze category. The essay has the following structure. At the beginning, it is presented process description of creating a photographic image and important technical aspects, affecting the way of functioning the oldest photographic ateliers. First part contains also remarks about matters, which determined the social role of old portrait photography and, in consequence, as a result, its today's functions. Second chapter present reflections about photographic self-portrait and the way in which it criticizes cultural clichés and current problems and social changes. In order to do that, it is shown a description of self-portraits of Cindy Sherman, Natalia LL and instagram’s performances of the selfie-feminists. In the last part, author analyzes the phenomenon of deconstructing and rebuild images of photographed subjects with the help of portrait photography, and ways to build up meanings and make dialogue with the viewer. The works of Annie Leibovitz, David LaChapelle and Diane Arbus are compared with a spectacular aspect of photography. It helps author to adoption of such a thesis, that the artist – photographer, deserves to be called a director of a photographic image.