The syntactical analysis of the qualifiers of deities in The Homeric Hymns

Homer’s fame did not fade out after his death, what is more he achieved even more admiration. Homer’s masterpieces became not only a part of the Greek and Latin school canon, but also gained many committed admirers. They endeavoured to imitate the artistry of the great poet in their hymns that were addressed to various deities of the Greek Pantheon. In this manner, a collection of 34 epic works of a different length was created. By virtue of lexical and syntactical affinities to Homer’ style they were called The Homeric Hymns.Each of these songs can be classified as the eulogies. The poets strived to extol the praised deity. In order to achieve this, they used ‘pars epica’- that is a story about a deity’s situations from life and their qualifiers. The majority of the hymns, particularly 29, were devoid of that narrative part. They are traditionally called the short hymns. The syntactic analysis of the deities’ qualifiers was the subject of our research.The ‘qualifier’ means both the form and properties of a given object. The forms can be classified as attributive. They handle the role of an adnominal that is connected with a word that indicates an object. It can also both identify an object or characterize and at the same time supplant the positions of the other parts of a sentence. The alike division concerns the constructions called the syntagmative structures. Another type of the complex qualifier is the attributive relative clause. It is syntactically classified as an adnominal. Moreover, each qualifying structure appears in short hymns in the extended form. In this particular example a subordinate clause was added.Using the syntactical analysis the function of a word which is connected to forms, attributive constructions and the syntactical place of other members of nominal groups in a sentence can be circumscribed. Moreover, the relationship between the members of the syntagmative structures and the other elements of a qualifier and the relationhip between all elements of a given structure are described. The information about the morphological characteristics of the particular forms and attributive members of the syntagmative structure can be found in the thesis. The attributive clauses were analysed in order to find relationships that their subjects and predicates are based on. The work calls also attention to the typology and diversity of subordinate clauses that expend the complex qualifiers.In order to make the thesis utterly understandable, the described phenomena are depicted in numerous examples by putting the Polish translations next to the Greek texts. Structures that needed accurate attention because of their complexity or problems that we encountered while their syntactical description are analysed individually.In the conclusion, the syntactical features that connect qualifiers of different types are pointed out clearly. In this manner one can see that various combinations are juxstaposed in this thesis, like: the attributive forms and the simple ones, theattributive and other other austere groups without a relative sentence, the analogical constructions that are expanded with a subordinate sentence, nextly the attributive sentences with the attributive sentences enriched with a subordinate clause and to end with: the subordinate clauses that the syntagmative structures are added to and the attributive clauses. Furthermore, the most common syntactical features of particular varieties of qualifiers are pointed out.

Sława Homera, która nie zgasła po jego śmierci, ale zajaśniała jeszcze większym blaskiem, sprawiła, że stworzone przez niego poematy nie tylko na długie wieki zadomowiły się w kanonach lektur greckich i łacińskich szkół, lecz także znalazły wielbicieli szczególnych, którzy usiłując naśladować kunszt wielkiego aojdy komponowali hymny, adresowane do rozmaitych bóstw greckiego panteonu. W ten sposób powstał 34 elementowy zbiór utworów epickich różnej długości, z racji leksykalno-syntaktycznego podobieństwa do pieśni Homera nazwanych "Hymnami homeryckimi".Każda z pieśni ma charakter laudacji. Poeci dołożyli wszelkich starań, by wywyższyć opiewane bóstwo. Posługiwali się w tym celu opowiadaniem – pars epica – dotyczącym wydarzeń z jego życia oraz określnikami. Większość hymnów, dokładnie 29, pozbawiona jest owej części narracyjnej. Tradycyjnie nazywamy je hymnami krótkimi. Składniowa analiza określników bóstw w nich występujących była przedmiotem naszych badań. Termin "określnik" oznacza zarówno formę jak konstrukcję orzekającą o cechach danego obiektu. Formy dzielimy na przydawkowe. Pełnią one funkcję przydawki połączonej z wyrazem wskazujących dany obiekt, oraz inne – zarówno identyfikują obiekt i charakteryzują go, zajmując pozycje dowolnych części zdania. Taki sam podział dotyczy konstrukcji zwanych grupami imiennymi. Innym typem określnika złożonego jest zdanie względne przydawkowe. Jak sama nazwa wskazuje posiada ono składniowy status przydawki. Ponadto określnikowe struktury każdego z wymienionych rodzajów występują w krótkich hymnach w postaci rozszerzonej: rozbudowane o zdanie podrzędne.Przez analizę składniową rozumiemy określenie funkcji, jaką pełni w zdaniu wyraz, z którym powiązane są formy i konstrukcje przydawkowe, oraz statusu składniowego innych form i członów konstytutywnych innych grup nominalnych. Prócz tego opisaliśmy grupy imienne, biorąc pod uwagę związki między członami konstytutywnymi i pozostałymi elementami określnika oraz relacje łączące wszystkie składniki danej struktury. Zamieściliśmy również informacje na temat charakterystyki morfologicznej poszczególnych form oraz nadrzędnych członów grup imiennych. Zdania przydawkowe zbadaliśmy pod kątem związków, na których opierają się ich grupy podmiotu i orzeczenia. Zwróciliśmy także uwagę na typologię oraz złożoność zdań podrzędnych stanowiących rozszerzenie określników złożonych.Dla uczynienia treści rozprawy w pełni zrozumiałą, opisywane zjawiska zobrazowaliśmy licznymi przykładami, zamieszczając obok tekstu greckiego jego polskie tłumaczenie. Osobno przeanalizowaliśmy struktury zasługujące na szczególną uwagę ze względu na swoją złożoność bądź też z powodu problemów, na jakie natknęliśmy się podczas ich składniowego opisu.We wnioskach położyliśmy szczególny akcent na właściwości składniowe łączące określniki poszczególnych typów. W ten sposób zestawiliśmy z sobą przydawkowe oraz inne formy proste, przydawkowe i inne grupy nominalne nierozbudowane o zdanie podrzędne, analogiczne konstrukcje posiadające rozwinięcie o postaci zdania podrzędnego, następnie zdania przydawkowe ze zdaniami przydawkowymi rozszerzonymi o zdanie podrzędne, wreszcie zdania podrzędne stanowiące rozwinięcie grup nominalnych i zdań przydawkowych. Zwróciliśmy ponadto uwagę na najczęściej spotykane cechy syntaktyczne poszczególnych odmian określników.