T. S. Eliot's "Four Quartets" as a metapoetical dialogue

Celem badawczym tej pracy licencjackiej jest prześledzenie matepoetyckich związków między późną a wczesną twórczością T. S. Eliota, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii tożsamości podmiotowo-autorskiej. Autorka interpretuje "Cztery Kwartety" przez pryzmat inny niż optyka, którą narzuca nam sam poeta. Pisząc „Cztery Kwartety” Eliot zmienia styl i charakter poetyckiej wypowiedzi, i przy pomocy technik auto-aluzji oraz rekontekstualizacji stara się dostosować wydźwięk poezji z lat 1917–22 do tej pisanej po konwersji. Do głosu dochodzi więc idea modelowania czytelniczego odbioru i kreowania nowej podmiotowości. W wyniku tego modelowania widzimy tożsamość Eliota nie tylko jako klasycysty w literaturze, rojalisty w polityce, anglo-katolika w religii lecz przede wszystkim jako twórcy aktywnie rewidującego i rekontekstualizującego własną, wczesną poetykę.

The main aim of this BA thesis is to analyse the metapoetical connections between T. S. Eliot’s late and early poetry, with a special emphasis on the issue of the subject-author identity. The author interprets "Four Quartets” through a lens different from the one imposed by the poet. Writing "Four Quartets,” Eliot changes the style and character of the poetic voice and, by using techniques such as auto-allusion and re-contextualisation, he attempts to unify voices from his early poetry (1917-1922) with the one which follows his religious conversion. The notion of creating a new identity and modelling the reader’s response is thus present. As a result of such modelling, we see Eliot’s identity not only as classicist in literature, royalist in politics, and Anglo-Catholic in religion, but also as a poet actively revising and re-contextualising his own earlier poetics