A sentry on the fringes of the Constitution : deconstructing the founding myth of American judicial review

Recenzenci: dr hab. Paweł Leidler, prof. UJ; dr hab. Tomasz Wieciech, prof. UJ

Książka ta jest poświęcona mitowi orzeczenia Marbury v. Madison oraz postaci Prezesa Johna Marshalla, którego traumy i talenty wprawiły amerykańskie sądownictwo konstytucyjne w ruch. Według konwencjonalnej opowieści w 1803 r. Sąd Najwyższy ustanowił zasadę judicial review pozwalającą sądom orzekać na temat konstytucyjności ustaw federalnych. Sąd Najwyższy kierowany przez Prezesa Marshalla rozpatrywał, czy może nakazać Johnowi Madisonowi, sekretarzowi stanu prezydenta Thomasa Jeffersona, doręczenie wydanego przez poprzednią administrację powołania Williama Marbury'ego na sędziego pokoju. W ramach tego postępowania Sąd Najwyższy uznał przepis ustawy o sądownictwie z 1789 r. za niekonstytucyjny. Argumentuję, że w kosmologii amerykańskiego sądownictwa sprawa Marbury v. Madison była odpowiednikiem wielkiego wybuchu, a więc punktu pierwotnego, który zawierał w sobie w skondensowanej formie cechy amerykańskiego sądownictwa konstytucyjnego, ujawniające się z wolna w kolejnych dwóch wiekach. W tym sensie sprawa Marbury v. Madison - faktycznie nieistotny incydent, w przeciwieństwie do sprawy Stuart v. Laird rozstrzygniętej sześć dni później - stanowi z jednej strony zafałszowaną i wypartą przeszłość, ale z drugiej strony można w niej dostrzec zalążek teraźniejszości. Przedstawiam tu historyczne śledztwo dotyczące genezy amerykańskiej sądowej kontroli prawa, a w takim razie, wykorzystując skojarzenia detektywistyczne, część I "Polityka i prawo" może być traktowana jako oględziny miejsca, w którym nie popełniono czynu, zaś część II "Prawo i polityka" jako poszukiwanie motywu tych, którym w powszechnej opinii przypisuje się sprawstwo.

This book is devoted to the myth of the Marbury v. Madison case and to the figure of Chief Justice John Marshall, whose traumas and talents set into motion the American judicial review. According to the conventional narrative, in 1803 the Supreme Court established the principle of judicial review, allowing courts to rule on the constitutionality of federal laws. The Supreme Court under Chief Justice Marshall considered whether to compel President Thomas Jefferson’s Secretary of State, John Madison, to deliver the commission from the previous administration appointing William Marbury as a justice of the peace. In the process, the Supreme Court declared a provision of the Judiciary Act of 1789 unconstitutional. I argue herein that in the cosmology of American judiciary, the Marbury case was the equivalent of the Big Bang, that is to say the originating single point, which included in a condensed form some features of the American judicial review that emerged slowly in the next two centuries. In this sense, the Marbury case - actually an incident unimportant in itself, unlike the Stuart v. Laird decision rendered six days later - on the one hand is the distorted and repressed past, but on the other hand, one can see in it the rudiment of the present. I present here a historical inquiry into the origin of American judicial review, in which case, as I following this detective association, the first part of the book, called “The Law and the Politics” may be treated as an investigation of the scene where the deed was not perpetrated, while the second part, called “The Politics and the Law”, may be seen as a search for motive of those to whom perpetration is commonly attributed.