Częściowo sprezydencjalizowany francuski parlament dwuizbowy i jego wpływ na przebieg postępowania ustawodawczego podczas kadencji Emmanuela Macrona w świetle logiki instytucjonalnej V Republiki

Bibliogr. s. 69-71

Artykuł dotyka wpływu bliskości wyborów prezydenckich i parlamentarnych na skład polityczny izb francuskiego parlamentu, jak również na ich funkcjonowanie w ramach parlamentaryzmu zracjonalizowanego. Wybory z 2017 roku stanowiły, ze względu na zwycięstwo Emmanuela Macrona - kandydata spoza dwóch głównych obozów politycznych, szczególny test dla tzw. efektu większościowego, który może być definiowany jako przeciwieństwo koabitacji. Autor wskazuje na utrzymanie, nawet po wyborach z 2017 roku, opartej na dominacji prezydenckiej logiki instytucjonalnej V Republiki. Jej częścią jest także fakt, że Senat, francuska izba druga, nie musi być włączony w strukturę efektu większościowego. Może to skutkować, pomimo silnej pozycji obozu prezydenta, wystąpieniem bikameralizmu niekongruentnego. Taka konfiguracja może być traktowana jako wskaźnik częściowej prezydencjalizacji francuskiego parlamentu dwuizbowego. Z tej racji autor dowodzi, że obie częściowe elekcje senackie z lat 2017 i 2020 wzmocniły słabszą wersję efektu większościowego stosowanego w ramach francuskiego semiprezydenckiego systemu rządów. Wszystko to ma wpływ na stosowanie niektórych procedur parlamentarnych odnoszących się do przebiegu postępowania ustawodawczego (takie jak mieszane komisje parytetowe oraz tzw. ostatnie słowo Zgromadzenia Narodowego), które to procedury zostały wpisane w ramy parlamentaryzmu zracjonalizowanego V Republiki.

The article refers to the impact of the proximity of the presidential and parliamentary elections on the political composition of the chambers of the French parliament, as well as on their functioning in the framework of rationalized parliamentarianism. The 2017 elections were, due to the victory of Emmanuel Macron as a candidate from outside the two main political camps, a special test for the so-called majoritarian fact, which may be defined as an opposite of cohabitation. The author points to the maintenance, even after the 2017 elections, of the Fifth Republic’s institutional logic based on presidential dominance. Its part is also the fact that the Senate - the French second chamber - does not have to be included into the majoritarian fact. This may result in the occurrence, despite the aforementioned strong position of the president’s camp, of incongruent bicameralism. Such a configuration may be treated as an indicator of a partial presidentialization of France’s bicameral parliament. Hence, the author argues that both partial senatorial elections of 2017 and 2020 strengthened a weaker version of majoritarian fact applied within the French semi-presidential system of government. All this has an impact on the use of selected parliamentary procedures concerning the course of legislative proceedings (such as mixed parity commissions and the last word given to the National Assembly), which have been inscribed into the framework of the Fifth Republic’s rationalized parliamentarism.