Powieść "Serce umiera ostatnie" Margaret Atwood osadzona jest w postapokaliptycznym świecie po kryzysie finansowym w USA, gdzie ludzie walczą o przetrwanie, pozbawieni domu i pracy. Jedynym ratunkiem wydaje się być Projekt Positron – idealna społeczność, która wygląda jakby była wyjęta z lat 1950-tych. To, co wydaje się optymalnym rozwiązaniem, okazuje się jednak pułapką dla ochotników – dystopijnym światem napędzanym przez rewolucję cyfrową i nastawionym na wykorzystywanie innych ludzi dla własnych korzyści. Niniejszy artykuł analizuje powieść jako historię grozy wzorowaną na horrorze typu slasher. Wykorzystanie formatu znanego współczesnym odbiorcom pozwala Atwood stawiać fundamentalne pytania o wartość wolności oraz rolę mediów w zniewalaniu najsłabszych grup społecznych – zwłaszcza tych zagrożonych utratą pracy i dachu nad głową. Zestawienie powieści z artykułem Atwood „We Are Double-Plus Unfree”, opublikowanym wcześniej w The Guardian, osadza narrację w kontekście współczesnych realiów społeczno-politycznych.

Margaret Atwood’s The Heart Goes Last is set in a postapocalyptic world after a financial crash in the US, where people struggle to survive without a home or a job. The Positron Project grants the only escape – the perfect community imbued with vintage charm. What seems to be an optimal solution, though, is a trap for the volunteers, as it is a dystopian world powered by the digital revolution and aimed at exploiting others for personal gain. This article analyzes the novel as a horror story modeled on a slasher movie. Using a format familiar to modern audiences allows Atwood to ask fundamental questions about the value of freedom and the power of the media in trapping the most vulnerable social groups – especially those at risk of losing their homes and jobs. Juxtaposing the novel with Atwood’s article “We Are Double-Plus Unfree,” published earlier in The Guardian, grounds the story within the contemporary sociopolitical context.