The immunosuppressants used in the treatment of chosen skin disorders.

Leki immunosupresyjne stanowią podstawę leczenia wielu chorób skóry o podłożu zapalnym i autoimmunologicznym. Leki należące do tej grupy różnią się budową i mechanizmami działania, a ich działanie ukierunkowane jest na wyciszenie nadmiernej aktywności układu immunologicznego. W dermatologii najczęściej stosowanymi lekami immunosupresyjnymi są glikokortykosteroidy, inhibitory kalcyneuryny, cytostatyki i leki biologiczne.W niniejszej pracy przedstawiono możliwości zastosowania leków immunosupresyjnych w terapii wybranych schorzeń dermatologicznych. W tym celu dokonano przeglądu literatury naukowej opublikowanej w Polsce i za granicą na przestrzeni ostatnich lat. Praca ma charakter poglądowy i została podzielona na cztery rozdziały. W pierwszym rozdziale omówiono zaburzenia funkcji układu immunologicznego, ze szczególnym uwzględnieniem procesu autoimmunizacji. W drugim rozdziale przedstawiono krótką charakterystykę leków immunosupresyjnych oraz zagrożenia związane z terapią. Trzeci rozdział stanowi omówienie poszczególnych grup leków immunosupresyjnych z uwzględnieniem mechanizmów działania, wskazań i przeciwwskazań do stosowania, a także działań niepożądanych towarzyszących terapii. W czwartym rozdziale opisane zostały wybrane schorzenia dermatologiczne: łuszczyca, toczeń, bielactwo, twardzina i atopowe zapalenie skóry. Przedstawiono patomechanizm rozwoju tych chorób, ich objawy oraz szczegółowo omówiono leczenie immunosupresyjne, z uwzględnieniem leków stosowanych zarówno miejscowo, jak i ogólnie. Ponadto opisane zostały poszczególne schematy dawkowania, drogi podania oraz przewidywany czas trwania leczenia.Terapia immunosupresyjna od wielu lat skutecznie pomaga łagodzić objawy chorób układu immunologicznego i zapobiegać ich progresji. Długotrwałe przyjmowanie leków immunosupresyjnych wiąże się jednak z ryzykiem wystąpienia poważnych skutków ubocznych. W ostatnich latach dokonano postępu w rozwoju metod inżynierii genetycznej. Przyczyniło się to do stworzenia leków biologicznych o selektywnym działaniu na ściśle zdefiniowane cele terapeutyczne, co przyczyniło się do znacznego ograniczenia działań niepożądanych. Daje to nadzieję na przełom w walce z nieuleczanymi chorobami.

The immunosuppressants can be seen as a basis for treatment for many skin conditions, mainly inflammatory and autoimmune disorders. Although drugs included in the group may vary regarding both structure and mode of operation, their main action is to slow the excessive activity of the immune system. In dermatology, the most common immunosuppressants are: glucocorticoids, calcineurin inhibitors and cytostatic and biologic drugs.Basing on scientific literature – both Polish and from abroad, the paper presents how various use of immunosuppressants applies to the therapy of chosen skin disorders. The paper is divided into four chapters and should be considered for the illustrative purposes only. The first chapter deals with disorders in functioning of the immune system, focusing mainly on autoimmunization processes. The second chapter briefly characterizes the immunosuppressants in general, it also shows the main risks while treating oneself with the therapy. When it comes to the third chapter, it not only presents the division of immunosuppressants into groups but also pictures their modes of operation, both indications for use and health contraindications, also the adverse effects during the afore-mentioned therapy. In the last chapter one may read about chosen skin disorders: psoriasis, systemic lupus erythematosus, vitiligo, scleroderma and atopic dermatitis. Such disorders pathomechanism, symptoms and the treatment were thoroughly described. What is more, the author shows a proper scheme for dosage, routs of administration and estimated duration of the treatment.For many decades, the immunosuppressive therapy helps alleviate symptoms of the immune system disorders and prevent their further development. Nevertheless, long-term immunosuppressants in-take may result in serious damages and unplanned side effects. Luckily – recently – genetic engineering methods have been greatly developed. This contributed to the creation of biologic drugs that significantly reduce the side effects which we can see as a breakthrough in terminal diseases diagnosis and treatment.