Antonin Artaud and His Transcendental Sirrealism. The Influence of Theatrical ideology on the Surrealist Art Movement and the Surrealistic Cinema of the 20-th Century

The lack of Polish translations and articles combining Artaud’s “movie” and “theater period”, apart from my personal fascination with the artist, was the spur for me to write the thesis. I have concentrated on the first period of Antonin Artaud’s activity: from 1924, when he became a member of the surrealist movement, to 1935, when the performance of The Cenci became a failure on the stage of Théâtre des Folies – Wagram.This work focuses on two main notions: Artaud and Surrealism. I would like to show that the concepts of the Theatre of Cruelty and the whole of Artaud’s art ideology were cropping in his mind already at the time when he was one of surrealists. I would also like to argue the big impact of his ideas on the work of the surrealists and the surrealist cinema of the first part of the 20th century in particular. Moreover, I wish to show the specificity of Artaud’s metaphysics, the way he looked at the culture of the 20th century, especially its cinema. The author of the script to The Seashell and the Clergyman appears to be a creator of suggestive pictures, which were adopted by such artists as Louis Buñuel and Man Ray a few years after Artaud had stopped his film activity. At this point, I discuss the impact of the surrealist ideology on the creation of the ideas in the Theatre of Cruelty. In my work, I demonstrate the fact that Antonin Artaud is the creator of an important metaphysical mechanism, which was crucial for the artists of The Surrealism Art Movement.In the first chapter of my work entitled Artaud – the “Biological’ Father of Surrealism, I focus on the beginning of Artaud’s adventure with the surrealists, his membership in the Bureau of Surrealist Research and his activity there,In the separate subchapter, I present and analyze the script of Eighteen Seconds from the angle of Artaud’s biography and his beliefs.In the next chapter entitled In Disagreement with the Dismantling of Man in the Crystal Ball. The Movie, Based on Antonin Artaud’s Script and Directed by Germaine Dulac, I analyze The Seashell and the Clergyman – another screenplay which Polish researchers are better acquainted with. In the last, third chapter, I write about the things Artaud and other surrealists discovered in cinema and reasons for its popularity among the members of the movement. I show the impact of the script of The Seashell and the Clergyman on Louis Buñuel’s Age of Gold and An Andalusian Dog, and Man Ray’s The Sea Star. At this stage, I try to find the elements of Artaud’s vision in their movies. I also picture Artaud as an innovator of the surrealist cinema, a visionary of not only theatre, but also cinema. When I move on to the idea behind the Theatre of Cruelty, I try to prove that it takes its roots from Surrealism in large measure. The work is an attempt at the reconstruction of Araud’s thought and the clarification of the issue related to the relations between theatrical ideology and the surrealist cinema.

Brak polskich przekładów i artykułów łączących „okres filmowy” z „okresem teatralnym” Artauda, obok moich osobistych fascynacji twórcą, był asumptem do powstania tej pracy. Skoncentrowałam się na pierwszym okresie działalności Antonina Artauda, począwszy od roku 1924, kiedy został on członkiem ruchu surrealistycznego, a skończywszy na roku 1935, w którym spektakl Rodzina Cencich zrobił klapę na deskach Théâtre des Folies – Wagram.Niniejszy tekst oscyluje wokół dwóch zasadniczych pojęć: Artaud i surrealizm. Chciałam pokazać, że koncepcje Teatru Okrucieństwa, i w ogóle całej Artaudowskiej ideologii sztuki, zaczęły się formować już w okresie przynależności do nadrealistów oraz unaocznić, jak duży wpływ miały jego idee na twórczość surrealistów, a szczególnie kina surrealistycznego pierwszej połowy XX wieku. Pragnęłam też pokazać specyfikę metafizyki Artauda, sposób, w jaki przyglądał się XX-wiecznej kulturze – zwłaszcza kinu. Autora scenariusza do Muszelki i pastora jawi się jako twórca bardzo sugestywnych obrazów, które były przyswajane przez artystów tej miary, co Louis Buñuel czy Man Ray jeszcze kilka lat po zaprzestaniu działalności filmowej przez Artauda. Omawiam przy tym kwestię wpływu surrealistycznej ideologii na formowanie się idei Teatru Okrucieństwa.W mojej pracy dowodzę, że Antonin Artaud jest odkrywcą ważnego metafizycznego mechanizmu, kluczowego dla twórców Nowej Rzeczywistości.W pierwszym rozdziale mojej pracy, zatytułowanym Artaud „biologicznym” ojcem surrealizmu, skupiam się na początkach przygody Antonina Artauda z surrealistami, jego przynależności do Biura Poszukiwań Surrealistycznych oraz prowadzonej tam działalności.W odrębnym podrozdziale przedstawiam i analizuję scenariusz Osiemnastu sekund przez pryzmat biografii Artauda oraz jego przekonań.W kolejnym rozdziale, który opatrzyłam tytułem: W niezgodzie na demontaż człowieka w szklanej kuli. Film <> wg scenariusza Antonina Artauda w reżyserii Germaine Dulac, analizuję kolejny, lepiej znany przez polskich badaczy scenariusz – Muszelkę i pastora.W ostatnim, trzecim rozdziale piszę o tym, co Artaud i inni surrealiści odnajdywaliw sztuce kina, dlaczego cieszyła się ona taką popularnością wśród członków ruchu. Ukazuję wpływ scenariusza Muszelki i pastora na filmy Złoty wiek i Psa andaluzyjskiego Louisa Buñuela i Rozgwiazdę Mana Raya, staram się przy tym odnaleźć elementy Artaudowskich wizji w ich filmach. Również pokazuję Artauda jako innowatora kina surrealistycznego, wizjonera nie tylko teatru ale również sztuki filmowej. Przechodząc do idei Teatru Okrucieństwa, staram się udowodnić, że wywodzi się ona w dużej mierze z surrealizmu.Praca jest tylko próbą rekonstrukcji Artaudowskiej myśli oraz naświetlenia problematyki dotyczącej związków ideologii teatralnej z kinem surrealistycznym.