Visual strategies as a form of memory revival in the works of Virginia Woolf

Bibliogr. s. 29-30

Artykuł poświęcony jest wybranym przykładom strategii wizualnych stosowanych przez Virginię Woolf, pełniących w jej twórczości funkcję form przedłużenia pamięci o własnych bliskich i mijającej nieuchronnie przeszłości. W odniesieniu do źródeł autor stawia hipotezę, że pisarka inspirowała się sztukami wizualnymi w przeprowadzanej przez siebie reformie technik literackich, które związane były z pragnieniem utrwalenia upływającego czasu i zakorzenienia własnej pamięci w szerzej rozumianym kontekście. Na podstawie wybranych przykładów przeprowadzona zostaje analiza tak zwanych podmiotów wizualizowanych, a wiec figur, za pośrednictwem których pisarka wizualizowała w swoich książkach własnych bliskich. Zasadnicze pytanie, na jakie próbuje odpowiedzieć autor, brzmi więc: w jaki sposób pamięć zostaje przekształcona w obraz, a następnie zrekonstruowana za pomocą języka i w języku samym w sobie? Kluczowe koncepcje wykorzystane przez autora to między innymi refleksje Paula Ricoeura o referncjalnym wymiarze pamięci, antropologia obrazu Hansa Beltinga, a także kryształy czasu Gilles'a Deleuze'a. Autor dochodzi do wniosku, że ze śmiercią między innymi swoich rodziców oraz brata Thoby'ego Stephena pisarka rozlicza się w swoich książkach za pomocą specyficznego obrazowania, które odbywało się dzięki pomocy i inspiracji sztukami wizualnymi. Podmioty wizualne są u Woolf projekcjami pamięci, dzięki którym pisarka zachowywała metafizyczną więź z utraconą przeszłością.

The article is dedicated to chosen examples of visual strategies used by Virginia Woolf, which functioned in her work as forms of memory revival of her loved ones and inevitably passing past. Based on the sources the author hypothesizes that in her reform of literary techniques Woolf was inspired by the visual arts and that they were associated with her desire to perpetuate the passage of time and root her memory in the wider context. On the basis of selected examples the author analyses so-called visualized subjects, which are figures by which Woolf visualized her lost loved ones in her books. The essential question of the article is: how the memory is converted into an image and then reconstructed using the language and in the language itself? Key concepts used by the author include Paul Ricoeur's reflections on memory, Hans Belting's anthropology of image and Gilles Deleuze's time crystals. The author concludes that Woolf deals with the death of her parents or brother, Thoby Stephen, by specific imaging, which takes place with help and inspiration of the visual arts. Visualized subjects are therefore projections of Woolf's memory, thanks to which she kept a metaphysical relationship with her lost past.