Sprawowanie prezydencji w Radzie Unii Europejskiej to przywilej, ale i obowiązek każdego państwa członkowskiego UE. Formalne ramy prezydencji zbiorowej są jednak słabo zdefiniowane na poziomie postanowień traktatowych, stąd też funkcjonowanie trio, w ramach którego współpracują ze sobą Polska, Dania oraz Cypr, to de facto okres finalizowania praktycznych rozwiązań związanych z nowym balansem międzyinstytucjonalnym w Unii. Trio prezydencji, podczas którego trzy państwa członkowskie sprawują przez 18 miesięcy przewodnictwo w Radzie UE, to odpowiedź na dysfunkcjonalność dotychczasowego modelu prezydencji rotacyjnej. Okres sześciu miesięcy okazał się być bowiem zbyt krótkim, aby dogłębnie zrozumieć bardziej złożone procesy integracyjne, czego następstwem były pojawiające się nowe problemy związane z monitorowaniem dalszego przebiegu długotrwałych, już zapoczątkowanych procesów. Pół roku to także za krótko, aby państwo sprawujące prezydencję mogło skutecznie zrealizować założone uprzednio cele swojego przewodnictwa. Praca ma na celu przedstawienie teoretycznych aspektów funkcjonowania modelu trio prezydencji oraz wskazanie na ich praktyczne zastosowanie na przykładzie polsko-duńsko-cypryjskim. Ze względu na zbyt krótki okres, w jakim koncepcja prezydencji zbiorowej funkcjonuje w praktyce międzynarodowej, nie można odpowiedzieć z pełną odpowiedzialnością na pytanie, czy to właśnie trio okaże się być najbardziej funkcjonalną koncepcją. Przedstawione przykłady ilustrują jednak, na ile poziom jej dotychczasowej efektywności odpowiada pierwotnym założeniom.