The Monroe Doctrine and its use in American foreign policy towards Latin America up to 1933

The Monroe Doctrine is often regarded as one of the fundamental rules of the American policy towards Latin America. Nevertheless, it took a long way for the doctrine to start playing such an important role. Firstly, the author tries to look into the grounds for forming such rules within the Monroe Doctrine. One of the key factors that led Monroe’s administration to announce this statement were the US-European relations as a whole and its consequences for both parties. There are also emphasized the similarities between American and Latin American revolutions as another reasons for expressing American support for the revolutionists. Finally, the author tries to describe the whole diplomatic chess grame being played by, both, The United States and Great Britain during 1823.Another chapter is focused on the 19th Century’s American foreign policy as an excellent view of doctrine’s way to become a key rule of the United States’ policy towards the western hemisphere. For many years after president Monroe’s famous speech, it seemed as almost everyone had forgotten about it. One and another, European countries did not hesitate when it came to intervene in any Latin American country. At that time, it was obvious, that America’s military potential was not strong enough to push back the Europeans from the region, so the doctrine would be considered as an expression of Monroe’s hope rather than real American power. There is also described an important distinction between methods used in policy towards Central and South America.Finally, the author tries to emphasize changes that were being implemented by 20th Centuries’ US governments, starting from Warren Harding, which eventually led to “Good neighbor policy” announcement, made by Franklin Delano Roosevelt.

Doktryna Monroe to jedno z najczęściej przywoływanych sformułowań w kontekście amerykańskiej polityk zagranicznej. Swoisty fundament amerykańskiego izolacjonizmu, ale też, paradoksalnie, imperializmu. Co skłoniło prezydenta Monroe do wygłoszenia słynnego orędzia, jakie racje kryły się za taką a nie inną treścią prezydenckiego orędzia? Praca jest próbą prześledzenia procesów, które zbudowały politykę zagraniczną administracji Jamesa Monroe, wytyczyły jej zasady. Poczynając od często nieprzyjemnych konsekwencji wiązania się sojuszami z państwami europejskimi przez poprzedników Monroe , poprzez wnikliwą obserwację toczącej się rewolucji latynoamerykańskiej, a kończąc na grze dyplomatycznej między szefami amerykańskiej i brytyjskiej dyplomacji. Przyjrzano się również reakcjom jakie wzbudziło prezydenckie przemówienie, zarówno w samych Stanach Zjednoczonych, jak i rodzących się krajach latynoamerykańskich, a na mocarstwach europejskich kończąc. Wnikliwej obserwacji poddano amerykańską politykę zagraniczną w XIX wieku, która przeszła drogę od zupełnego zapomnienia o doktrynie Monroe aż po czasy gdy przywoływana była nieustannie, jako uzasadnienie dla coraz bardziej imperialnej polityki Waszyngtonu. Szczególnie wnikliwie przyjrzano się metodom realizacji doktryny w państwach południowoamerykańskich, które w stopniu nieporównywalnie mniejszym niż ich środkowoamerykańscy krewni doświadczyły hegemonicznych zapędów USA. Podjęto próbę wyjaśnienia tego zjawiska, odnosząc się chociażby do brytyjskich wpływów w regionie.Ostatnia część pracy skupia się w dużej mierze na wykazaniu zmian, jakie z biegiem czasu zachodziły w polityce Stanów Zjednoczonych wobec Ameryki Łacińskiej. Punktem wyjścia dla tych rozważań są jednak czasy, gdy Ameryka Środkowa była poddawana największej próbie ze strony USA, czasy prezydentury Woodrow Wilsona, który jako pierwszy wyraził chęć ocieplenia stosunków międzyamerykańskich i który jednocześnie poniósł na tym polu wielką klęskę. Następnie przyjrzano się następcom Wilsona na fotelu prezydenckim, których poczynania o wiele wyraźniej sugerowały faktyczną chęć zmian w poczynaniach Stanów Zjednoczonych w regionie. Końcowe fragmenty niniejszej pracy poświęcono Franklinowi Delano Rooseveltowi, który jako pierwszy otwarcie zerwał z doktryną Monroe, ogłaszając w inauguracyjnym przemówieniu, że Stany Zjednoczone chcą być „dobrym sąsiadem” dla pozostałych państw regionu.Całościowo, jest to studium nad jedną z najbardziej żywotnych zasad amerykańskiej polityki zagranicznej, którą przywoływały kolejne administracje w Waszyngtonie, a która, zarazem, stała się przyczyną tragedii wielu państw latynoamerykańskich.