Artykuł stanowi analizę i interpretację albumu "Awaria świata" Ewy Lipskiej i Leszka Wiśniowskiego (2021). Płytę tworzy czternaście utworów, których specyfika opiera się na połączeniu autorskiej realizacji głosowej poezji z muzyką skomponowaną i wykonaną przez Leszka Wiśniowskiego. Wiersze, które stały się kanwą kolejnych ścieżek albumu, pochodzą z tomów "Czytnik linii papilarnych" (2015) oraz "Pamięć operacyjna" (2017) krakowskiej poetki. Album układa się w cztery filary dramaturgiczne oddzielone od siebie lejtmotywem wykonywanym na instrumentach dętych drewnianych. Pierwsza część kreśli kosmiczną perspektywę nadchodzącej katastrofy i stanowi pierwszą diagnozę sytuacji. Kolejny segment płyty dotyczy codziennego, ludzkiego doświadczenia rzeczywistości oraz kalekiej - bo tymczasowej - miłości. Kolejna część albumu oscyluje wokół problemów twórczości i autotematyzmu. W końcu ostatni filar dramaturgiczny - najbardziej rozbudowany - poświęcony jest przeczuciom katastroficznym i apokaliptycznym. Najistotniejszym środkiem wyrazu okazuje się być połączenie głosu poetki, pozbawionego emocji i stawiającego światu diagnozę, z wielobarwną, bogatą w różnorodne brzmienia muzyką Wiśniowskiego. Improwizujący flet staje się niejednokrotnie symbolem człowieka - wrzuconego i wprzęgniętego w niszczącą machinę postępu, którą kompozytor oddał za pomocą elektronicznych brzmień i zapętleń.

The article is an analysis and interpretation of the album "Awaria świata" ("World Failure") by Ewa Lipska and Leszek Wiśniowski (2021). The album consists of fourteen pieces, which are based on the combination of the author's vocal performance of poetry with music composed and performed by Leszek Wiśniowski. The poems that became the basis for the tracks of the album come from the volumes "Czytnik linii papilarnych" (2015) and "Pamięć operacyjna" (2017) by the Krakow poetess. The album is arranged in four dramatic parts separated from each other by a leitmotif performed on woodwind instruments. The first part outlines the cosmic perspective of the upcoming catastrophe and is the first diagnosis of the situation. The next segment of the album concerns the everyday human experience of reality and crippled - because temporary - love. The next part of the album revolves around the problems of creativity and self-referentialism. Finally, the last dramatic pillar - the most extensive - is devoted to catastrophic and apocalyptic premonitions. The most important means of expression turns out to be the combination of the poet's voice, devoid of emotions and diagnosing the world, with Wiśniowski’s multicolored music, rich in various sounds. The improvising flute often becomes a symbol of man – thrown and harnessed into the destructive machine of progress, which the composer rendered using electronic sounds and loops.