Biometric identification of human identity in the light of human rights : the case of a biometric passport

Od początku XXI wieku, zwłaszcza od momentu zamachów terrorystycznych z 11 września 2001 r., w prawodawstwie Unii Europejskiej uwidacznia się zjawisko zwane biometryzacją. Polega ono na przyjmowaniu aktów normatywnych umożliwiających wykorzystywanie charakterystycznych i niepowtarzalnych cech człowieka (np. odcisków palców, tęczówki oka, profili DNA) w celu ustalenia jego tożsamości. Niniejszy artykuł ma na celu analizę prawnych aspektów oraz konsekwencji tego zjawiska. Rozdział pierwszy koncentruje się na technicznych aspektach biometrii, w szczególności wyjaśnia główne pojęcia z nią związane, opisuje dwie metody biometrycznego uwierzytelniania - weryfikację i identyfikację oraz sprawdza ich skuteczność przy ustalaniu tożsamości. W rozdziale drugim ma miejsce krytyczna analiza postanowień rozporządzenia ustanawiającego paszporty biometryczne. Natomiast rozdział trzeci przedstawia zarzuty w stosunku do polskich unormowań paszportowych. Konkluzje podsumowują uzyskane wnioski. Generalnie, artykuł stwierdza, że przepisy biometryczne mają wiele wad i luk. Po pierwsze, rozporządzenie paszportowe UE nie przechodzi testu „niezbędnego w społeczeństwie demokratycznym” zawartego w art. 8 ust. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Po drugie, narusza ono zasadę proporcjonalności ustanowioną dyrektywą 95/46/WE, ponieważ użycie dwóch identyfikatorów biometrycznych (odcisków palców i skanowania twarzy) jest nadmierne w stosunku do celów, dla których są gromadzone. Po trzecie, rozporządzenie umożliwia wybór modelu identyfikacyjnego sprawdzania tożsamości, który jest znacznie bardziej wrażliwy dla prywatności ludzi niż model weryfikacyjny. Ponadto przepisy polskiego paszportu biometrycznego określają szeroki i nieproporcjonalny zakres podmiotów, w tym policję, które mają dostęp do cech biometrycznych, są głównie umieszczane w akcie wykonawczym, co jest niezgodne z art. 8 ust 2. EKPCz, a nawet wprowadzają rozwiązania niezgodne z Konstytucją RP.

Since the beginning of the twenty-first century, especially after the terrorist attacks of 11 September 2001, one can observe the emergence of a number of biometric regulations in the European Union legislation. These normative acts enable to use specific and unique human qualities (such as fingerprints, iris or DNA) in order to establish identity. The article aims to discuss the legal factors and consequences of this phenomenon. The first chapter focuses on the technical aspects of biometrics, in particular two methods of biometric authentication - verification and identification, and their effectiveness in determining human identity. It comes to conclusion that biometrics is not as accurate and faultless as it is commonly presented. In the second chapter, the article critically examines the legal aspects of the use of biometrics in the EU biometric passport regulation, while the third section presents the allegations against Polish passport provisions. Generally, the article finds that biometric regulations have plenty of drawbacks and lacunae. First, the EU passport regulation does not pass the "necessary in a democratic society" test included in article 8.2 of the European Convention on Human Rights. Second, it breaches the principle of proportionality established by 95/46/EC directive as the use of two biometric identifiers (fingerprints and face scan) is excessive in relation to the purposes for which they are collected. Third, it permits to choose identification model of checking identity which is much more sensitive to human privacy than verification. In addition, the Polish biometric passport provisions specify a wide and disproportionate range of entities, including the police, who have access to traits, are mainly placed in the executive act what is inconsistent with art. 8.2 ECHR, and even introduce unconstitutional measures.