Following the fall of Constitution. Polish emigration (july 1792 - march 1794)

Po klęsce w wojnie z Rosją i przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej wielu aktywnych działaczy postanowiło wyemigrować kraju. Osiedlili się głównie we Włoszech, Saksonii i Francji, gdzie podjęli się dalszej aktywności politycznej, tym razem próbując nawiązać współpracę z innymi państwami. Wśród emigrantów ukształtowały się dwa główne obozy polityczne. Do pierwszego należeli stronnicy i agenci króla. Nie działali oni w sposób skoordynowany, często funkcjonując w sposób tajny. Spośród nich największą rolę odegrali Scipione Piattoli, Wojciech Turski (Albert Sarmata), Tadeusz Mostowski i Piotr Maleszewski. Ze względu na idee głoszone przez rewolucyjną Francję, na którą przede wszystkim Polacy liczyli oraz autorytet drugiej fakcji, lawirować musieli pomiędzy stronnictwami oraz nie wyrażali głośno swoich poglądów. Drugą fakcję tworzyło stronnictwo „patriotów” zgromadzonych wokół Hugona Kołłątaja i Ignacego Potockiego w Saksonii. Grupa ta była zdecydowanie bardziej skonsolidowana oraz głosiła poglądy zbieżne z ideami rewolucyjnymi. Na początku „patrioci” próbowali współpracować z królem i carycą w celu ocalenia dzieła Konstytucji i uniknięcia rozbioru. Działania te jednak nie przyniosły skutku. Ich rachuby zwróciły się ku Francji, którą w Saksonii u boku Polaków reprezentował Piotr Parandier, dawny sekretarz Ignacego Potockiego. „Patrioci” dążyli do przygotowania powstania i uzyskania pomocy militarnej i finansowej ze strony Francji. W tym celu wysłany został z misją do Paryża Tadeusz Kościuszko, jednak podjęte przez niego działania nie przyniosły rezultatów. Najbardziej brzemiennym w skutki dziełem patriotów było dzieło „O ustanowieniu i upadku Konstytucyi Polskiey 3go maia 1791” autorstwa Kołłątaja, Franciszka Dmochowskiego, Ignacego i Stanisława Kostki Potockich. W treści krytykowany był przede wszystkim Stanisław August, którego chcieli „patrioci” przedstawić jako zdrajcę i winnego klęski w wojnie. Dzieło to ukształtowało negatywny obraz monarchy na kolejne dekady.

After defeat in the Polish-Russian war and king’s accession to confedration of targowica, many of the political activists decided to emigrate. They settled mainly in Italy, Saxony and France, where they undertook further political activity, attempting to initiate a cooperation with foreign countries. Two main political camps were formed among them. The first one consisted of the king's followers and agents. They were not acting in a coordinated manner, often operating in secrecy. The major figures among them were Scipione Piattoli, Wojciech Turski (Albert Sarmata), Tadeusz Mostowski and Piotr Maleszewski. Due to the ideas proclaimed by Revolutionary France, which the Poles counted on in their plans, and the authority of the second faction, they had to maneuver between the parties and did not express their views openly. The second faction was formed by the "patriots" party gathered around Hugo Kołłątaj and Ignacy Potocki in Saxony. This group was definitely more consolidated and expressed views coinciding with revolutionary ideas. In the beginning, the "patriots" tried to cooperate with the king and czarina Catherina to save the legacy of the Constitution and avoid a partition. However, these actions were unsuccessful. Their hopes turned towards France, which was represented among the Poles in Saxony by Piotr Parandier, Ignacy Potocki’s ex-secretary. The "patriots" sought to prepare the uprising and obtain military and financial support from France. To this end, Tadeusz Kościuszko was sent on a mission to Paris, but his actions did not bring any results. The „patriots”’ most influential work was the thesis „O ustanowieniu i upadku Konstytucyi Polskiey 3go maia 1791” written by Kołłątaj, Franciszek Dmochowski and borthers Ignacy and Stanisław Potocki. Its contents above all criticised Stanisław August, whom the "patriots" wanted to portray as a traitor and blamed the defeat in the war on him. This work shaped the negative image of the monarch for the next decades.