Selected issues of American-Libyan relations (1969-2011)

Libia, jako była włoska kolonia, niejako automatycznie znajdowała się w kręgu zainteresowań innych rządów. Zanim wywalczona została niepodległość z 1951 r., los kraju spoczywał w rękach aliantów. Atrakcyjny teren i liczne zasoby sprawiły, że przedstawiciele USA pojawiali się w okolicy jeszcze na długo przed odzyskaniem niezależności. Zazwyczaj chodziło tutaj o wymianę handlową prowadzoną drogą morską. Pierwsza obecność, najbardziej przypominająca charakterem dzisiejszą politykę przypada na rok 1943. Dla lepszej wydajności militarnej w tej części kontynentu postanowiono zająć bazę wojskową nazwaną Mellaha, a później Wheelus nieopodal Trypolisu. W 1954 r., pomiędzy USA a Libią podpisano porozumienie pozwalające pierwszej stronie na pełnoprawne użytkowanie owej bazy, miał to być wyraz wdzięczności za hojne darowizny płynące zza oceanu.Wykorzystując nieobecność króla Idrisa, który opuścił kraj ze względów zdrowotnych, grupa rebeliantów zgromadzona wokół Muammara Kaddafiego 1 września 1969 r. objęła przywództwo w Libii. Zadowolił on tym szerokie grono negatywnie nastawionych mieszkańców, a ci najbardziej zbliżeni do nowego wodza zajęli wysokie stanowiska w instytucjach państwowych. Nowo powołana Libijska Republika Arabska została uznana przez USA z wyjątkowym spokojem. Zewsząd napływały głosy deklarujące brak zgody na kontrowersyjną działalność dyktatora. Wspomagane przez niego akty terroru wycelowane były w dużej mierze w obywateli amerykańskich, co sprowadziło relacje z Ronaldem Reaganem do minimum.Brak porozumienia utrzymywał się przez kilkanaście lat, a jego potwierdzeniem były wydarzenia z roku 1986. W niemieckiej dyskotece doszło do eksplozji bomby, co spowodowało śmierć dwójki amerykańskich żołnierzy, którzy przebywali wtedy w okolicach Berlina. Kilkudziesięciu z nich zostało rannych co jedynie potwierdziło Reagana w decyzji co do zbombardowania kilku libijskich miast w ramach odwetu. Za cel obrano wtedy elementy infrastruktury krytycznej, w tym posiadłości Muammara Kaddafiego zapewne w nadziei, że ostrzał dosięgnie samego rządzącego. Niedługo po tych wydarzeniach doszło do zamachu nad Lockerbie. Samolot amerykańskich linii lotniczych na trasie Londyn-Nowy Jork stał się celem ataku, który miał być popełniony przez agentów libijskiego wywiadu. Śmierć 270 osób miała być odpowiedzią na wspomniane bombardowanie kluczowych miast. Okazją do względnej odbudowy stosunków stał się atak na World Trade Center z 2001 r. Globalna wojna z terroryzmem ogłoszona przez Georga Busha sprawiła, że Trypolis starał się, by widziano w kraju największego sprzymierzeńca w tamtej części kontynentu.W drugim dziesięcioleciu obecnego tysiąclecia, tak jak miało to miejsce w latach sześćdziesiątych poprzedniego wieku, w kraju znów zaczęły odradzać się ruchy nacjonalistyczne. Inspirowani przykładem z sąsiednich państw, mieszkańcy Libii postanowili wyjść na ulice, by pokazać swoje niezadowolenie i nieufność wobec dyktatora. Byli to większości przedstawiciele młodych pokoleń przez co organizacja protestów w tajemnicy przed służbami nie stanowiła problemu. Niepogodzony z ową sytuacją Muammar Kaddafi postanowił stanowczo odpowiedzieć na taki obrót spraw, tłumiąc wszelkie zgromadzenia, niejako zapewniając obywateli kto pozostaje przy władzy. Reakcja ze strony państw zachodnich była natychmiastowa. Na czele z Barackiem Obamą, potępili oni działania rządu i wezwali do zaprzestania owej polityki, która nie pozwala na wyrażanie własnej opinii, a co widziane było jako jedno z podstawowych praw w każdym państwie. Nie przekonało to jednak panującego, który kontynuował swoje kontrowersyjne praktyki. Stany Zjednoczone starały się początkiem 2011 r. przekonać ONZ co do zaakceptowania decyzji odnośnie interwencji w Libii, która pozwoliłaby uchronić życie wielu niewinnych osób. Gdy operacja została przekazana do wykonania Paktowi Północnoatlantyckiemu naturalnymi dowodzącymi w misji stali się Amerykanie.

Libya, as an Italian colony, for many years in the interest of other governments. Before the independence of 1951 was won, the fate of the country rested in the hands of the Allies. Attractive terrain and numerous resources meant that US representatives appeared in the area long before regaining their independence. Typically, this was about the sea trade. The first presence, the most reminiscent of the nature of today's policy, was in 1943. For better military efficiency in this part of the continent, it was decided to occupy a military base named Mellaha, and later Wheelus, near Tripoli. In 1954, an agreement was signed between the United States and Libya that allowed the first party to make full use of the base, and this was to be an expression of gratitude for generous donations from across the ocean.Taking advantage of the absence of King Idris, who left the country for health reasons, a group of rebels gathered around Muammar Gaddafi on 1 September 1969 took over leadership in Libya. He satisfied the wide circle of negatively minded residents, and those oriented to the new leader took high positions in state institutions. The newly established Libyan Arab Republic has been recognized by the US with exceptional calmness. They wanted to refrain from any unrest, because the situation with the Soviet Union was tense enough, and every new ally was crucial.. The terrorist acts supported by Gaddafi were aimed largely at American citizens, what spoiled relations with Ronald Reagan.The lack of communication lasted for several years, and its confirmation was the events of 1986. In the German disco there was a bomb explosion, which resulted in the deaths of two American soldiers who were then in Berlin. Dozens of them were injured, which only confirmed Reagan in the decision to bomb several Libyan cities as part of the retaliation. Targets were the elements of critical infrastructure, including the property of Muammar Gaddafi. Soon after the events, an attack on Lockerbie took place. The plane of American airlines on the London-New York route became the target of an attack that was to be committed by agents of the Libyan intelligence. The attack on the World Trade Center from 2001 was an occasion for a relative reconstruction of relations. The global war on terror published by George Bush made Tripoli try to make themselves the country's greatest ally in that part of the continent.In the second decade of the present millennium, as in the 1960s, nationalist movements have begun to revive in the country. Inspired by an example from neighboring countries, the inhabitants of Libya decided to go out to the streets to show their dissatisfaction and distrust of the dictator. Most of them were representatives of young generations, which made the organization of protests easier. Unsatisfied with this situation, Muammar Gaddafi decided to respond firmly to such events, suppressing all congregations, somehow providing citizens who remain in power. The reaction from the Western states was immediate. They condemned the government's actions and called for the cessation of this policy, which does not allow for the expression of one's own opinion, and what was seen as one of the basic rights in each state. However, this did not convince the ruler who continued his controversial practices. The United States tried to start the year 2011 to convince the UN to accept a decision regarding intervention in Libya, which would save the lives of many innocent people. When the operation was handed over to execute the North Atlantic Pact, the Americans were the natural commanders in the mission.