Hussit movement and Jan Dlugosz

Jan Dlugosz was a prominent figure in the Polish Middle Ages. In his Annals he presented the figure of Jan Hus and his demands, which had an enormous impact on the Czech and Polish society. Dlugosz denied saying that heresy taught by Hus in Poland did not have many supporters. He created the Polish rulers to Hussitism opponents. However, when there is a real possibility of taking over the Czech crown by Jagiello, the issue of heresy is not addressed in the Annals. The ratio, which was our historian for the Hussites was not uniform. A feeling of resentment and even hatred, instilled him by the Bishop of Cracow, Zbigniew Oleśnicki, mingled with a sense of community linguistic diversity and great appreciation for the Hussite leaders. Although the Czechs are clearly condemned by the historian because of his heresy, he is there with them as positive traits. This includes such prominent people as Jan Hus and Jerome of Prague. Their great knowledge, eloquence, and stoic calm, I kept during the execution, arouse admiration of Dlugosz. The same applies to military commanders. The question of faith does not prevent the historian to appreciate their courage and valor. Therefore it cannot be unambiguously determined as of Jan Dlugosz Hussites hardened opponent. He was simply professed enemy of their heresy. Case Hussitism ceases to be raised in the Annals after the coronation of King Ladislaus II of Bohemia.

Jan Długosz był wybitną osobistością polskiego średniowiecza. W swych Rocznikach przedstawia on sylwetkę Jana Husa oraz jego postulaty, które miały ogromny wpływ na społeczeństwo czeskie oraz polskie. Długosz zaprzecza temu twierdząc, że głoszona przez Husa herezja nie miała w Polsce wielu zwolenników. Kreuje przy tym polskich władców na przeciwników husytyzmu. Jednak, kiedy zachodzi realna możliwość przejęcia czeskiej korony przez Jagiellonów, kwestia herezji nie jest w Rocznikach poruszana. Stosunek, jaki miał nasz historyk do husytów nie był jednolity. Uczucie niechęci, a nawet nienawiści, wpojone mu przez biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego, mieszało się z poczuciem wspólnoty językowej oraz wielkim uznaniem dla husyckich przywódców. Chociaż Czesi są jednoznacznie przez historyka potępiani z powodu swej herezji, to znajduje on u nich także cechy pozytywne. Dotyczy to takich wybitnych osób jak Jan Hus czy Hieronim z Pragi. Ich wielka wiedza, dar wymowy oraz stoicki spokój, jaki zachowali podczas egzekucji, budzą podziw u Długosza. Podobnie jest w przypadku dowódców wojskowych. Kwestia wiary nie przeszkadza historykowi w docenieniu ich odwagi oraz waleczności. Dlatego nie można jednoznacznie określić Jana Długosza jako zatwardziałego przeciwnika husytów. On był po prostu wrogiem wyznawanej przez nich herezji. Sprawa husytyzmu przestaje być poruszana w Rocznikach po koronacji Władysława II na króla Czech.