Barbarians and their land in Ovid's "Tristia"

Publiusz Owidiusz Nazon (43 p.n.e. - 17 n.e.) został w roku 8 n.e. wygnany z Rzymu do Tomis (dziś Konstanca w Rumunii) na rozkaz cesarza Augusta. Przyczyny wygnania nie są jasne, sam poeta wskazywał jedynie na tajemnicze carmen et error. Mimo życiowej klęski Owidiusz nie przestał w Tomis tworzyć. W okresie między 8 a 17 rokiem n.e. napisał pięć ksiąg "Tristia", cztery księgi "Epistulae ex Ponto", inwektywę "Ibis" oraz poemat ichtiologiczny "Halieutica". Razem tworzą one obszerny korpus dzieł wygnańczych, który stanowi niejako trzecią, ostatnią już część literackiego oeuvre poety. Owidiusz nie doczekawszy ułaskawienia zmarł w Tomis w 17 roku n.e.W swojej pracy chciałem skupić się na obrazie kraju wygnania oraz jego mieszkańców zamieszczonym w elegiach ze zbioru "Tristia". Utwory te - podobnie jak cała pontyjska twórczość poety - podporządkowane były praktycznemu celowi, jakim było uzyskanie rewizji wyroku i powrót do Italii. Poprzez podkreślanie swojej ciężkiej sytuacji w Tomis starał się Owidiusz wzmocnić swoją argumentację. Opisy barbarzyńców i ich kraju dobrze wpasowują się w tę strategię perswazyjną. Ukazanie okolic Tomis jako dalekiej, północnej krainy o mroźnym klimacie zamieszkiwanej przez dzikie i groźne plemiona Scytów, Getów i Sarmatów wzbudzić miało w odbiorcach współczucie dla zesłanego Nazona. Poeta przedstawiając te zagadnienia znacznie wyolbrzymił negatywne cechy Pontu i jego mieszkańców. Ta przesada miała jednak swoje korzenie w długiej, sięgającej Herodota tradycji literackiego opisu Scytii jako krainy dzikiej i mroźnej. Owidiusz odniósł się także w swojej wizji Scytii do znanej z jego twórczości topiki elegijnej. Zaprezentowany obraz kraju wygnania i jego mieszkańców jest więc oryginalnym konstruktem artystycznym sięgającym po istniejącą grecko-rzymską tradycję literacką i twórczo ją przekształcającym.Praca składa się ze wstępu, trzech zasadniczych rozdziałów oraz zakończenia. W rozdziale pierwszym przedstawiam problem wygnania Owidiusza, a także krótko charakteryzuje jego utwory powstałe w okresie pobytu nad Morzem Czarnym. Tematem rozdziału drugiego są odniesienia do krainy pontyjskiej zawarte w zbiorze "Tristia". Skupiam się szczególnie na zagadnieniu geograficznego umiejscowienia kraju wygnania oraz na opisie jego klimatu. Rozdział trzeci poświęcony jest analizie odniesień do zamieszkujących obszar nad Morzem Czarnym barbarzyńców. Dotyczą one przede wszystkim ich dzikich obyczajów oraz braku znajomości greki i łaciny. Owidiusz wiele miejsca poświęca także zagrożeniu, jakie barbarzyńskie najazdy sieją w okolicach Tomis. W zakończeniu podsumowuję całość moich rozważań. Praca została napisana w oparciu o samodzielnie dokonany przekład i analizę wygnańczych elegii Owidiusza oraz obszerną literaturę naukową.

Publius Ovidius Naso (43 BC – 17 AD) was exiled from Rome to Tomis (today Constanța in Romania) at Augustus' behest in 8 AD. The reasons of the exile are not clear. The poet indicated only the mysterious carmen et error. Despite his life disaster the poet did not cease to write. Between 8 and 17 AD he composed five books of "Tristia", four books of "Epistulae ex Ponto", invective "Ibis" and ichthyological poem "Halieutica". They all form a considerable corpus of exilic poetry which is the third part of his literary oeuvre. Ovid did not live his pardon and died in Tomis in 17 AD.In my thesis I would like to focus on the view of exile's land and it's inhabitants presented in the elegies from "Tristia". These pieces – like the whole literary outpout created in Pontus – were subordinated to author's practical aim i.e. revision of the emperor's sentence and return to Italy. Emphasizing his own hardships in Tomis Ovid made an effort to strengthen his argumentation. The descriptions of the barbarians and their land do fit this strategy of persuasion. The presentation of Tomis' environs as a distant, northern realm of eternal frost inhabited by savage and dangerous tribes of Scythae, Getae and Sarmatians was planned so as to excite the compassion to the exiled Naso in his readers. The poet exaggerated the drawbacks of Pontus and it's dwellers in his description. The exaggeration was ingrained in old, dated back from Herodotus tradition of literaty account of Scythia as a savage and frosty area. Ovid in his vision of Scythia made also references to the elegiac commonplaces known from his earlier works. The picture of the exile's land and it's dwellers is therefore an original artistic construct that takes advantage of the existing Greek and Roman literary tradition and transforms it in a creative way.The following thesis consists of a preface, three elementary chapters and the conclusion. In the first chapter I present the problem of Ovid's exile and describe his works created during his stay on the coast of Black Sea. The subject of the second chapter are references to do land of Pontus included in "Tristia". I focus particularly on the issue of geographical place of the exile's land and on the description of it's climate. The third chapter is devoted to the analysis of the references to the barbarians living in Black Sea regions. First of all they concern barbarians' savage customs and the lack of acquaintance with Greek and Latin. Ovid wrote a lot about the dangers caused by the barbarian raids in the regions of Tomis. In the conclusion I sum up my entire deliberation. The thesis is based on my own translation and analysis of Ovid's exilic poetry and on the comprehensive study of academic literature on this subject.