World as a game, death as an impossibility. Shakespeare, Stoppard and video games

Celem niniejszej pracy jest interpretacja wybranych tekstów kultury w kontekście metafory świata jako gry, ze szczególnym uwzględnieniem kategorii śmierci, rozumianej jako potencjalna „możliwość”. Omówione zostają w kolejności następujące teksty: „Inside” – gra wideo wyprodukowana przed studio Playdead, „Rosencrantz i Guildenstern nie żyją” Toma Stopparda oraz „Tytus Andronikus” Williama Shakespeare’a. Przeanalizowane zostają działania, gesty i słowa bohaterów-graczy w oparciu o myśl Martina Heideggera (głównie założenia przedstawione w „Byciu i czasie”), filozoficzną koncepcję gry Hansa-Georga Gadamera oraz złożoną definicję gracza autorstwa Espena Aarsetha.

The aim of this thesis is an interpretation of chosen texts of culture in context of the world as a game metaphor, with particular emphasis on the category of death, understood as a potential possibility. The following texts have been discussed in order: „Inside” – video game developed by Playded Studio, Tom Stoppard’s „Rosencrantz and Guildenstern are dead” and „Titus Andronicus” by William Shakespeare. Martin Heidegger’s thought (mainly propositions from „Being and Time”), Hans-Georg Gadamer’s philosophical concept of game and Espen Aarseth’s complex definition of a gamer form a basis for an analysis of characters-gamers actions, gestures and words.