Ilościowe metody oparte na wielowymiarowej analizie frekwencji najczęściej występujących słów to od pewnego czasu znane i uznane sposoby atrybucji autorstwa – głównie dlatego, że są zadziwiająco skuteczne. Klasyczną już miarą różnic stylometrycznych między tekstami stała się Delta Johna Burrowsa, wchodząc w skład licznych narzędzi komputerowych służących analizie tekstu, takich jak stosowany w niniejszym studium skrypt autorstwa Edera i Rybickiego dla środowiska oprogramowania statystycznego. W badaniach przeprowadzonych na kilku przykładowych korpusach tekstowych dokonano analizy skuteczności metody w odniesieniu do przekładów literackich, próbując odpowiedzieć na pytanie, który sygnał – autora czy tłumacza – jest silniejszy przy zastosowaniu takich środków. Okazuje się, że w większych zbiorach tekstów tłumaczonych sygnał tłumacza jest najczęściej tłumiony przez znacznie silniejszy sygnał autorski; przekłady udaje się poprawnie przypisać najczęściej tylko wtedy, gdy badane są dzieła jednego autora oryginalnego w kilku tłumaczeniach. Badania ukazują ponadto, że niektórzy autorzy zdają się mieć własny głos w języku przekładu, niezależnie od tego, czyje przekłady ich dzieł poddane są analizie ilościowej, co może potwierdzać smutną tezę Venutiego o niewidzialności tłumacza.

This paper examines quantitative nearest-neighbor methods of authorial attribution when applied to translations and investigates the phenomenon of translator’s visibility or invisibility in translated texts; it compares the strengths of the authorial and the translatorial signals in selected textual corpora in English and Polish.