Artykuł stanowi próbę wskazania zasadniczych elementów teorii dzieła literackiego, ściślej rzecz ujmując, teorii opowiadania (récit), którą staram się odtworzyć z praktyki literackiej, głównie dwóch pierwszych opowiadań Maurice’a Blanchota, jego rozlicznych analiz dzieł literackich, szczególnie opowiadań Franza Kafki, i ważkich rozważań teoretyczno-krytycznych. Zapożyczone od Henri Mechonnika pojęcie „forme-sens” – formy, która znaczy, i znaczenia, które jest formą – jest konceptem wpisującym się w szeroko rozumianą nowoczesność, odrzucającym klasyczny podział na treść i formę oraz podważającym prymat tej pierwszej (treści) nad drugą. Maurice Blanchot wyraża przekonanie, że nie wystarczy stwierdzić, że w literaturze forma ma większe znaczenie niż w języku podporządkowanym bezpośrednio funkcji poznawczej. Uważa wręcz, że związek między tym, co zwie się formą, a tym, co zwie się niesłusznie treścią, jest niedookreślony i nie do określenia. A wszelkie starania, żeby je utożsamić, sprowadzić jedną do drugiej, lub na odwrót, sprowadzić je do jakiegoś wspólnego mianownika, sprawiają, że związek między nimi ulega zafałszowaniu. Im większa będzie różnica potencjałów między nimi, tym bardziej dzieło zaznaczy się jako literackie. „La parole (c)ouverte”, „słowo (ot)(za)warte”, neografizm, którym się posługuję, ma oddać charakter literackiego mówienia, o jakim – zdaje się – myśli Blanchot. Zawiera się w tym neografizmie i (nie)przechodniość dzieła, i jego otwarcie-zamknięcie, i właściwa mu (nie)prawda, i (nie)obecność autora w dziele, i rządząca dziełem (nie)dialektyka, która sprawia, że tutaj tertium non datur, i tego dzieła nowoczesna (czyli niekonwencjonalna) alegoryczność.