W artykule skupiam się na problematyce dotyczącej pamięci, jej roli w budowaniu jednostkowej tożsamości, której integralną częścią jest pamięć wspólnoty. Szczególną uwagę poświęcam trudnościom związanym z podtrzymywaniem w pamięci doznanego cierpienia i zranień, spośród których część przybiera postać symbolicznej krzywdy domagającej się wyleczenia. Opisując mechanizmy rządzące pracą wspominania, wskazuję na ich związek z ujmowaniem wydarzeń w strukturę narracji, którą każdy tworzy o sobie, aby rozumieć to, co przeżywa i czego doświadcza. Chcę bronić tezy mówiącej, że pamięć nie polega jedynie na postawie retrospektywnej, lecz ukazuje stosunek sfery subiektywnego doświadczenia i horyzontu oczekiwań tworzonego przez pole określonych możliwości, któremu ta pierwsza nadaje strukturę. Nawiązując do Ricoeurowskiej koncepcji pamięci i tożsamości narracyjnej, którą francuski filozof wypracowuje w odniesieniu do trzech obszarów badawczych: fenomenologii, psychoanalizy i hermeneutyki, wskazuję na zależność między zachowaniem tożsamości osobowej (w tym wewnętrznej integracji) a potrzebą nieustannego zabiegu renarratywizacji, w której zapośredniczone jest samorozumienie.