W artykule podejmujemy problematykę strukturyzowania się zbiorowości zamieszkujących wielkomiejskie osiedla. Wychodząc z perspektywy teorii praktyk społecznych i odwołując się do wyników badań empirycznych, wskazujemy na potencjał analizy osiedlowych praktyk życia codziennego dla lepszego rozumienia mechanizmów społecznej produkcji i reprodukcji różnic. Zasygnalizujemy możliwe związki - wyłaniających się z tych różnic - różnorodności oraz społecznych granic z dynamiką sąsiedzkich relacji. Interpretując materiał z badań pokażemy, jak na poziomie osiedla i poprzez analizę zwyczajnych, wydawałoby się, aktywności, np. parkowania, dozorowania, zajmowania się dziećmi, wyprowadzania psów, pielęgnowania zieleni, ludzie tworzą, negocjują i kontestują granice, reprodukują i modyfikują mniej lub bardziej trwałe kompozycje [arrangements] społeczno-przestrzenne. Kompozycje te określamy sąsiedzkimi, choć znacząco odbiegają one od rozumienia sąsiedztwa, do którego przyzwyczaiła nas XX wieczna socjologia - jako układu powiązań i zależności między osobami, wynikających z bliskości zamieszkiwania.