Celem artykułu jest rekonstrukcja obrazu polskich millenialsów w piosenkach Taco Hemingwaya. Ukazano tu wyniki analiz zrealizowanych metodą analizy treści w paradygmacie interpretatywnym. Ich przedmiotem stały się teksty piosenek zawarte na minialbumach "Trójkąt warszawski" (2014) i "Umowa o dzieło" (2015). Z analizowanych tekstów wyłania się obraz przedstawicieli pokolenia millenium postrzeganych jako konsumenci, osoby ambiwalentne (z jednej strony mocno sceptyczne, z drugiej - idealistyczne), "cyfrowych tubylców", "poszukiwaczy wrażeń" i prekariuszy. Analiza treści piosenek autora, który określa się "głosem pokolenia, które nie ma nic do powiedzenia" stanowi ważny przyczynek do podjęcia refleksji na temat charakterystyk millenialsów, ich potrzeb, wyznawanych przez nich opinii i poglądów. Przedstawiony problem rodzi także implikacje pedagogiczne - tym samym, znaczące staje się zasygnalizowanie pewnych obszarów naukowej refleksji.

This article reconstructs the image of Polish Millennials in Taco Hemingway’s songs. It makes use of content analysis in an interpretative paradigm, in accordance with the contextual theory of meaning. Songs lyrics included on the mini-albums "Trójkąt warszawski" (2014) and "Umowa o dzieło" (2015) are analysed. The lyrics portray representatives of the Millenium generation as consumers, ambivalent people (on the one hand, very skeptical, on the other hand - idealistic), "digital natives", "adventure seekers" and as members of the 'precariat'. Hemingway is referred to as "the voice of a generation that has nothing to say", and an analysis of his songs is an important contribution to debates on Millennials’ characteristics, their needs, opinions and views. The article has pedagogical implications and it signals certain areas for research and reflection.