Celem artykułu jest omówienie procesu formowania się modelu polskiej prasy powojennej w oparciu o przykład warszawskiego dziennika należącego do Spółdzielni Wydawniczo-Oświatowej "Czytelni”. "Życie Warszawy" w historii polskiego prasoznawstwa zapisało się jako tytuł alternatywny wobec siermiężnej "Trybuny Ludu", wydawanej jako organ partii rządzącej. Pismo odgrywało ważną rolę w relacjonowaniu wydarzeń ze stolicy od roku 1944, a kolejno w organizacji powojennego życia społecznego i poszukiwaniu zagubionych podczas okupacji rodzin. Jego popularność odbiorcza wynikała w znacznej mierze z przynależności tytułu w pierwszych latach ukazywania się do struktur „czytelnikowskich”, które umożliwiały pismom rozwój dzięki efektywnemu programowi naprawczemu. Polegał on na organizowaniu życia społecznego wokół tytułu prasowego, wypracowaniu silnej więzi między pismem a jego czytelnikami, a także korzystaniu z doświadczeń i sugestii odbiorców podczas konstruowania linii redakcyjnej. Po przejęciu tytułu przez Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa", organ władzy powołany do skonsolidowania i zarządzania polską prasą w okresie PRL, pismo stało się kolejnym dziennikiem partyjnym, tyle że w perspektywie odbiorczej, ukierunkowanym bardziej w stronę inteligencji niż ludu pracującego. "Życiu Warszawy" udało się przetrwać do lat dwutysięcznych i wykształcić kilka pokoleń dziennikarzy. Pismo nie wytrzymało jednak próby czasu związanej z cyfryzacją i szalejącymi na początku XX wieku zmianami własnościowymi w polskich mediach.