Chcieliśmy się przyjrzeć temu, jak zaprojektowane przez Stanisława Brzozowskiego pojęcia, sposoby krytycznego myślenia, a także budowania krytycznej wypowiedzi de- i rekontekstualizują się dziś w nowych, a właściwie nowoczesnych i ponowoczesnych epistemach. Wydaje nam się bowiem, że postrukturalistyczne narzędzia, akcentujące fragmentaryczność, płynność, "kłączowatość", zmienność, paradoksalność - a przede wszystkim performatywność języka, tożsamości, doświadczenia, dobrze oddają specyfikę myślenia i pisania Stanisława Brzozowskiego. W takim kontekście autor "Głosów wśród nocy" jawi się jako reprezentant/twórca nowoczesnej, krytycznej literatury, w ramach której pisanie staje się sposobem doświadczania, aktem samowiedzy i uprzywilejowanym dyskursem społecznym. Mamy nadzieję, że chociaż w jakimś stopniu udało nam się zachować/oddać w naszych rozważaniach ów performatywny, wielopłaszczyznowy charakter filozoficzno-krytycznego dyskursu Stanisława Brzozowskiego, że nasze teksty nie tyle domykają/wprowadzają jakieś wiążące ustalenia, ile otwierają ten dyskurs na kolejne interpretacje. A jeśli już miałyby stanowić jakieś świadectwo, to raczej stanu krytycznej świadomości naszego własnego pokolenia, tego, co dziś w dziele Brzozowskiego jest dla nas interesujące, pociągające, uwierające czy jakby powiedział sam krytyk - "płodne", "mające przyszłość w sobie".