Wyrażony w art. 139 Kodeksu postępowania administracyjnego zakaz reformationis in peius wprowadza jedną z ważniejszych gwarancji procesowych w polskim systemie postępowania administracyjnego. Istotą tej instytucji jest fakt, iż w połączeniu z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego zapewnia ona bezpieczeństwo odwołującej się strony, która nie musi obawiać się pogorszenia swojej sytuacji poprzez złożenie odwołania od decyzji wydanej przez organ I instancji. Fakt ten powoduje, że w praktyce postępowania administracyjnego składanie odwołań jest zjawiskiem powszechnym, co niekoniecznie miałoby miejsce w razie braku zakazu reformationis in peius. Zasadną jest więc teza, iż bez istnienia gwarancji procesowej z art. 139 k.p.a. zasada dwuinstancyjności z art. 15 k.p.a. byłaby jedynie nieznajdującą praktycznego odzwierciedlenia pustą deklaracją.

Article 139 of the Code of Administrative Procedure comprises reformationis in peius prohibition, which introduces one of crucial process-related guarantees in the Polish system of administrative procedure. The essence of this institution is the fact that combined with the principle of two instances of administrative procedure, it provides safety for the appealing party, which does not need to be afraid of the deterioration of the situation by filing appeal against a decision issued by authority of first instance. Owing to this fact filing appeals is a common phenomenon in the practice of administrative procedure, which would not necessarily be the case, if there was no reformationis in peius prohibition. The thesis that without a process-related guarantee under Article 139 of the Code of Administrative Procedure, the principle of two instances under Article 15 of the Code of Administrative Procedure would only be an empty declaration without practical reflection is thus justified.