W ciągu XVI i XVII wieku sztuka cerkiewna w dawnej Rzeczypospolitej i Wielkim Księstwie Litewskim ulegała stopniowym, ale ciągłym i trwałym przemianom, które polegały na odchodzeniu od średniowiecznych schematów ikonograficznych, technik malarskich i cech stylistycznych, ku rozwiązaniom wypracowanym w zachodnioeuropejskich środowiskach artystycznych. Bardzo ważną rolę w tym procesie odgrywała grafika ulotna i zawarta w książkach drukowanych, która stanowiła ważny nośnik nowych motywów estetycznych i formalnych. Omawiane przeobrażenia zachodzące we wszystkich rodzajach sztuki przedstawieniowej dotykały w głównej mierze warstwy formalnej - zewnętrznej, a tylko w niewielkim znaczeniowej i ideowej. Główne zaś ich przyczyny nie były związane z podpisaniem w 1596 roku unii między Kościołami katolickim a prawosławnym, ale z fascynacją ruskich twórców nowymi osiągnięciami sztuki renesansowej i łatwy do nich dostęp, dzięki współistnieniu kultury wschodniej i zachodniej w obrębie jednego organizmu państwowego.