Czarownik, czyli, jak powie Marcel Mauss w Zarysie ogólnej teorii magii - klasycznym już dziś studium tego zjawiska - "wykonawca obrzędów magicznych" zazwyczaj zajmuje ważne, o ile nie centralne, miejsce w opisach magii i teoriach mających pokazać i wyjaśnić jej specyfikę. Jest postrzegany jako swego rodzaju ucieleśnienie abstrakcyjnej przecież kategorii "magii", jej ilustracją, żywą egzemplifikacją jej najbardziej charakterystycznych cech. Tym, co w opisach wykonawcy obrzędów magicznych, zwłaszcza tych powstających na wczesnym etapie refleksji antropologicznej, zwraca szczególną uwagę, jest jego wyjątkowa wręcz obcość, inność, odmienność. Czarownik postrzegany jest jako ten, który wyraźnie nie mieści się, albo wręcz łamie powszechnie obowiązujące i powszechnie akceptowane normy i wartości, a także wyrastające z nich obyczaje, wyznaczające granice "naszego" (czytaj: uporządkowanego i generującego określone znaczenia) świata. Jest przez to postacią, która może stanowić zagrożenie dla porządku społecznego, może - swoim wyglądem, zachowaniem, działaniami - zniszczyć ową strukturę, która jest dla człowieka jednym z podstawowych punktów odniesienia. Tym, co stanowi zagrożenie szczególne, jest fakt, że czarownik jest osobnikiem głęboko amoralnym - jest tak samo amoralny, jak magia, którą uosabia.