Celem artykułu jest omówienie problematyki związanej z funkcjonowaniem kategorii pamięci emocjonalnej oraz zbiorowej i indywidualnej (nie)pamięci o Konradzie Swinarskim wśród młodych odbiorców sztuki teatralnej. Artykuł skupia się na sposobach konstruowania i utrwalania mitu artysty, pamięci o nim oraz ich negowaniu. Jest on próbą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób Narodowy Stary Teatr w ramach SEZONU 2013 : 014 >< SEZON : SWINARSKI kreował na nowo wizerunek artysty trzydzieści dziewięć lat po jego śmierci. Ważnym będzie tu także pytanie o to, co owa gra z dorobkiem zmarłego reżysera uruchamia? Ponadto, na podstawie przeprowadzonych przeze mnie badań ankietowych, zajmę się problemem kształtowania świadomości społecznej przez wspomniany teatr oraz wpływem nowych działań tej instytucji na wiedzę o Swinarskim, rozpowszechnianą wśród widzów. Ważnym aspektem pracy będzie pytanie o aporetyczną logikę przedstawień - na ile poprzez te wydarzenia Swinarski "umiera", a na ile one go "ożywiają" i przywracają do funkcjonowania w świadomości widzów. Przy tej okazji nasuwa się również pytanie, na ile w prezentowanych przez Narodowy Stary Teatr przedsięwzięciach oraz w późniejszym dyskursie medialnym powracał sam Konrad Swinarski oraz co to w dalszej kolejności powoduje?