W ostatnich latach można zaobserwować wzrastającą tendencję do rozstrzygania unijnych aktów prawnych w ramach tzw. porozumień pakietowych. Są to nieformalne kompromisy, w których Parlament i Rada handlują swoimi żądaniami co do finalnej treści jednego lub kilku projektów. W artykule spróbowano wyjaśnić przyczyny tego fenomenu. W tym celu zaproponowano kilka hipotez badawczych, które zweryfikowano empirycznie za pomocą regresji logistycznej. Badanie wykazało, że wzrastająca skłonność do zawierania pakietów jest przede wszystkim efektem socjalizacji. Analiza empiryczna ujawniła nadto, że zawarcie porozumienia pakietowego jest bardziej prawdopodobne, jeżeli, po pierwsze, projekt jest rozstrzygany w ramach nieformalnych trilogów, po drugie, Parlament i Rada zaproponowali wiele różnorodnych i konfliktowych poprawek, którymi można się wymieniać, po trzecie, przedmiotem negocjacji jest projekt budżetowy oraz, po czwarte, wniosek legislacyjny ma formę dyrektywy. Z drugiej strony, zasada głosowania w Radzie, ważność i kompleksowość projektu oraz doświadczenie sprawozdawcy nie wpływają istotnie na zawieranie porozumień pakietowych.