W pracy poświęconej autobiograficznej dylogii Ewy Kuryluk postaram się spojrzeć na utwory artystki naznaczonej matczyną traumą przez pryzmat rodzinnego doświadczania postpamięci, udowadniając, że przestrzeń wspomnieniowej narracji staje się miejscem, w którym nadwyrężona tożsamość podmiotu autobiograficznego scala się w jedność. W Goldiego i Frascati wpisanie jest ocalenie. Podstawą pracy jest przeanalizowanie zmysłowych śladów pamięci, po które sięga Ewa Kuryluk. Kontakt z werbalnymi i pozawerbalnymi znakami przeszłości staje się dla niej sposobem na okiełznanie żywiołów matczynych wspomnień, a jednocześnie ich namacalnym, rzeczywistym potwierdzeniem, łącznikiem kobiecych światów.

The work is dedicated to autobiographical stories by Ewa Kuryluk. My idea is to look at the works of the artist marked by mother's trauma through the prism of family experiences of post-memory, demonstrating that the narrative memory space becomes a place where the identity of the autobiographical hero comes into oneness. Goldi and Frascati are about a salvation. The basis of the work is to analyze the sensory memory traces, which are Kuryluk's experiences. Contact with verbal and nonverbal trademarks of past becomes her way to understand the signs of history..