W zakresie organizacji i realizacji władzy państwowej konstytucja przejęła zasadę podziału władzy, w przeszłości już kilkakrotnie w Polsce stosowaną . Zgodnie z art. 10 ust. 2 władzę wykonawczą sprawuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Rada Ministrów. Dualizm władzy wykonawczej wymaga możliwie precyzyjnego rozgraniczenia kompetencji pomiędzy Prezydentem, a Radą Ministrów oraz harmonijnej współpracy obu segmentów egzekutywy. Należy podkreślić, że w Konstytucji z 1997 r. nie udało się całkowicie precyzyjnie dokonać rozdziału kompetencji pomiędzy dwoma ogniwami władzy wykonawczej. Zwłaszcza w dziedzinie polityki zagranicznej, w której oba organy władzy wykonawczej posiadają stosowne uprawnienia, kwestia podziału kompetencji budzi spore wątpliwości w doktrynie. Prezentowana jest opinia, iż „nadal pewne kompetencje tych organów przecinają się czy zazębiają. Jest to nieuniknione, jeżeli nie chce się sprowadzić roli głowy państwa do czysto dekoracyjnego charakteru, ale też może okazać się konfliktogenne ” . Pogląd ten okazał się niezwykle trafny. Bowiem w latach 2008-2009 toczył się głośny spór kompetencyjny pomiędzy Prezydentem RP, a Prezesem Rady Ministrów co do uczestnictwa w posiedzeniu Rady Europejskiej, rozstrzygnięty przez Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 20 maja 2009r. (sygn. Kpt 2/08) . W związku z tym, że zdaniem niektórych konstytucjonalistów spór ten „stanowi zjawisko w wielu wymiarach bezprecedensowe w naszej historii i praktyce instytucjonalnej, a także oznacza jeden z „kamieni milowych” orzecznictwa polskiego sądu konstytucyjnego” zostanie szerzej omówiony w dalszej części tejże pracy. W związku z nie do końca jasnym rozgraniczenie kompetencji i zadań pomiędzy Prezydentem, a Radą Ministrów czego dowodem jest chociażby wspomniany powyżej spór kompetencyjny istotnego znaczenia nabiera zasada współdziałania władz. Została ona wyrażona w Preambule oraz w art. 133 ust. 3 Konstytucji, który stanowi, że „Prezydent Rzeczypospolitej w zakresie polityki zagranicznej współdziała z Prezesem Rady Ministrów i właściwym ministrem.” Trybunał Konstytucyjny w swoim orzeczeniu z 20 maja 2009 r. stwierdził, iż „Współdziałanie stanowi ciąg czynności, podejmowanych bądź to z inicjatywy Prezydenta, bądź Prezesa Rady Ministrów lub obydwu wymienionych organów w sferze konstytucyjno i ustawowo wyznaczonej.”. Oznacz to, że konstytucja do współdziałania zobowiązuję nie tylko Prezydenta ale również premiera, choć w szerszym zakresie obowiązek ten ciąży na Prezydencie . O zasadności takiej wykładni świadczą argumenty natury logicznej i aksjologicznej. Niemożliwe jest bowiem współdziałanie tylko jednostronne, jednego podmiotu z innym, bez relacji zwrotnej. Przedmiotem niniejszej pracy będzie wskazanie roli oraz kompetencji głowy państwa w sferze polityki zagranicznej. Zarysowanie płaszczyzn na których zastosowanie powinna znaleźć regulacja zawarta w art. 133 ust. 3 oraz zobrazowanie problemów z jej realizacją w praktyce na tle sporu kompetencyjnego pomiędzy Prezydentem, a Prezesem Rady Ministrów z 2008-2009 r.

The cooperation of the President of Poland and of the Council of Ministers in the sphere of foreign policy.