"Ciało jako doskonałe źródło znaczenia, cielesność w teatrze przełomu XX i XXI wieku."
alternative title:
Body as an excellent source of meaning, physicality in the theater turn of the XX and XXI century.
author:
Pietrucha Tomasz
reviewer:
Jarząbek-Wasyl Dorota, Kornaś Tadeusz
advisor:
Jarząbek-Wasyl Dorota
date of submittion
:
2014-07-21
language:
Polish
abstract in Polish:
Tekst podejmuje problematykę wykorzystywania ciała we współczesnym teatrze, a dokładnie na przełomie XX i XXI wieku. Okazuje się, że cielesność jest jakością, która z łatwością ulega transformacjom i przemianom ‒ reprezentuje idee i myśli pochodzące spoza cielesnego porządku, występuje w służebnej roli wobec zewnętrznych znaczeń. Można również rozpatrywać ciało z punktu widzenia samej jego formy, biorąc pod uwagę wszelkie swoistości i specyfikę, która odbiega od normy na poziomie estetycznym czy pragmatycznym. Zdążają się również odczytania, dla których organizm ludzki ‒ sam w sobie i jego biologiczna, pierwotna natura stanowią temat. W pierwszym rozdziale pracy analizuję dwie fundamentalne dla współczesnego teatru teorie: „Teatru postdramatycznego” ‒ Hansa–Thies’a Lehmanna oraz „Estetyki performatywności” Eriki Fisher-Lichte, sprawdzając jak na teoretycznym gruncie myśli się o cielesności w teatrze. Dwa kolejne rozdziały, to analiza spektakli tanecznych kolektywu Harakiri Farmers: "Jak wam się podobam?" i "Stille". Pierwszy spektakl jest zapisem szczególnego procesu, w którym ciało przeistacza się z prymarnego, nieświadomego bytu w zmechanizowaną strukturę ‒ maszynę. Aparat ruchowy tancerki zapisuje w zupełnie inny sposób, każdą fazę przemiany. „Stille” obrazuje uwikłanie cielesności w utopie teatralnego spektaklu. Ciało funkcjonuje tutaj w roli zwornika pomiędzy tym co naturalne, a tym co sztucznie wykreowane. Okazuje się że cielesność na scenie ma współcześnie ogromny potencjał, jest bardzo plastyczne estetycznie, semantycznie i symbolicznie.
abstract in English:
The text takes the issue of the use of the body in contemporary theater, exactly at the turn of XX and XXI century. In the first chapter I analyze the work of two fundamental theories of modern theater "Post-dramatic theater" – Hans’s-Thies'a Lehmann and "Aesthetics of performativity" Erika’s Fisher-Lichte, to see how the body and his stage presence is understood. The next two chapters are based on analyzes of two performances of the collective Harakiri Farmers: How do you like me? and Stille. It turns out that physicality has a great potential and a wide variety of uses in the modern theater, is very flexible in terms of aesthetic, semantic and symbolic expression.