Długo oczekiwana dyrektywa Unii Europejskiej o ochronie konsularnej została ostatecznie przyjęta w kwietniu 2015 r. Gdy finalizowany był proces ustawodawczy nad dyrektywą, trwały równocześnie prace nad nową polską ustawą regulującą krajowy obszar prawa konsularnego i zastępującą dotychczasową ustawę z 1984 r. o funkcjach konsulów. Przepisy mające implementować dyrektywę wprowadzono do projektu ustawy w trakcie prac sejmowych (projekt rządowy skierowany do Sejmu ich nie zawierał). Ustawa w znacznej mierze urzeczywistnia cel dyrektywy; za prawidłowe trzeba uznać wdrożenie zwłaszcza samej zasady europejskiej ochrony konsularnej. Niemniej ocena implementacji nie jest jednoznacznie pozytywna; można wskazać poważne braki w tym względzie. W szczególności pominięto implementację podmiotowo rozszerzonej ochrony konsularnej na członków rodziny obywatela Unii, zawężono też przedmiotowy zakres pomocy konsularnej. Istnieją przy tym pewne przesłanki, aby przypuszczać, iż projektodawca nadmiernie kierował się rozwiązaniami i sformułowaniami zawartymi w decyzji nr 95/553/WE. Z jednej strony obecny stan niepełnej implementacji jest przejściowo akceptowalny, jako że termin transpozycji dyrektywy do prawa polskiego nie minął (1 maja 2018 r.), w związku z tym nie zaktualizowały się jeszcze zobowiązania państw członkowskich wykraczające poza dotychczasowy stan prawny. Z drugiej strony pragmatyczny cel wprowadzenia przepisów implementujących już teraz i uniknięcia nowelizowania ustawy w pierwszych latach jej obowiązywania nie został zrealizowany.